მდინარე ვერე გადმოსკდა ნაპირს,

დგას ქართლის დედა თვალცრემლიანი,
მხეცებს ვჩიოდით, მსხვერპლი გამხდარა,
თურმე რამდენი ადამიანი.
როგორ გავჩუმდე; თუმცა თქმაც მიჭირს,
რით განუგეშო სამშობლოვ ჩემო,
ხმას ვეღარ ვიღებ, ლოცვას ვჩურჩულებ,
რად გამშრობიხარ თვალებზე ცრემლო?
იყო დრო, ერთად ვიდექით ჭირში
და ერის წყლული ყველას გვტკიოდა,
დღეს კი ერთმანეთს ხორცებსა ვჯიჯგნით,
უფალი კიდეც ბევრს გვპატიობდა.
მაგრამ აევსო თმენის ფიალა,
განრისხდა ღმერთი, არ გესმით ხალხო?
იქნება ახლა მაინც გავფხიზლდეთ,
გზა ჭეშმარიტი რომ დავინახოთ.
დროა დავფიქრდეთ ჩვენსა ცოდვებზე,
დანაშაული სწორედ ჩვენშია,
უფალი მაშინ რომ გვახსენდება,
როცა ვვარდებით განსაცდელშია.
მივხვდეთ როგორმე, რომ არაფერი ,
არ იკარგება ქვეყნად უკვალოდ,
სიკეთის გზაზე თუკი ვიარეთ,
არ დავისჯებით ისე უბრალოდ.
გლოვის დღე გადგას ჩემო მამულო,
დაკარგე კიდევ შენი ქართველნი,
არ მოკლებოდეს გარდაცვლილთ სულებს
უფლის მადლი და მისი ნათელი! /ნანა მეტრეველი/