Масъулият, амонатест, ки заифон таҳаммулашро надоранд

Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фарзандашон Абӯзарро ҳушдор карданд, вақте ки ӯ мансаб дархост намуд. Фармуданд:
«Эй Абузар, ту заиф ҳастӣ. Мансаб амонат аст. Он дар рӯзи қиёмат сабаби хорӣ ва пушаймонӣ мешавад, магар барои касе, ки бо ҳақ онро гирифта бошад ва масъулияташро дуруст иҷро кунад».
Ин суханон маънои онро доранд, ки мансаб ва мақом танҳо зебоӣ ва орзу нест, инҳо амонат, бори вазнин ва саволи сахт дар назди Аллоҳ мебошанд.
Касе, ки онро бо роҳи нодуруст мехоҳад ё бо ноадолатӣ, нооромӣ ва парокандагӣ иҷро мекунад, дар охират дар ҳолати сахт меистад, танҳо шахси доно, одил, қавӣ ва бо тақво метавонад мансабро ба таври дуруст иҷро кунад.
Мансаб талаб накун, агар қуввати адои амонатро надорӣ. Зеро мансаб зебоӣ нест, ин борест, ки Аллоҳ аз ҳар кори хурду бузурги он ҳисоб мегирад. Танҳо касе наҷот меёбад, ки онро бо адолат ва эҳсони комил иҷро намуда бошад.
Каримов Раҳим н.и.ф. Декани факултети филология Шарқи ДИТ