ზარმა გამაღვიძა უცხო ნომრიდან.

ვინმე მარიკას ეძებდა უცნობი კაცი. სწრაფად ვუთხარი, რომ სხვაგან რეკავს და გავთიშე.
გავთიშე და გავიფიქრე, რომ შემეძლო, მეთქვა: მარიკა ვარ. არ შეემჩნია მასაც, რომ ჩემი ხმა არ ეცნობა და გველაპარაკა ისე, თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო და სწორად შევხვდით.
ხომ ასე ხდება ზოგჯერ ცხოვრებაში. მოხვდება ვინმე შეცდომით შენთან, და შენ არ იმჩნევ. არც ის იმჩნევს. ლაპარაკობთ სხვისთვის განკუთვნილი სიტყვებით, ეფერებით სხვისთვის განკუთვნილი მოფერებით, და იტანჯებით, რადგან არ არის აქ სიყვარული, რადგან სიყვარულთან მოსახვედრად სულ სხვა ნომერი უნდა აგეკრიფათ ორივეს.
რამდენი ტყუილი, უშინაარსო ტკივილი უნდა გადაიტანო და რამდენი ყალბი სიყვარული უნდა იგლოვო მხოლოდ იმის გამო, რომ აღარ შეგეძლო აგეტანა გაჩუმებული ტელეფონი, ცარიელი სახლი, ცარიელი დღეები და ღამეები.
ნეტა შემძლებოდა, ყოველთვის დროულად მეთქვა: არ ვარ მარიკა. სხვაგან მოხვდით. მე არ ვარ ის, ვისაც ეძებთ.
ნეტა შევძლო და ყოველთვის დროულად ვთქვა, რომ ეს მე ვარ, და მხოლოდ იმ ზარს და იმ ხმას ვუპასუხო, რომელიც ჩემთან რეკავს, ჩემთან მოხვედრა უნდა, და რომელთანაც მე თვითონ დავრეკავდი, რომ არ დაესწრო.