Самотны кліч данёсся з-пад аблокаў ...

І ахапіла смуткам і тугой...
Чаму вас, птахі, цягне так далёка?
Чаму вы не знайшлі тут супакой?
Што вас чакае? Цяжкая дарога:
Спякота, ліўні, вецер штармавы.
Што вас вядзе ад роднага парога
У чужынны край? Скажыце, журавы?
Хацела б я ўзмахнуць і ўвысь падняцца,
Пакінуць знізу смутак і тугу,
Парыць, як птушка, небам любавацца,
Ды як ні намагайся, не магу.
Ляціце, птахі, у цёплы край! Ляціце!
Зіму вам перажыць у цяпле лягчэй.
Пасля вясну на крылах прынясіце!
Чакаем вас! Вяртайцеся хутчэй!