Беҳрӯз Холмуродов

САМАРИ ИШҚИ АВВАЛ (Ҳикоя)

Сар аз рӯйи зонувони оғӯшгирифтааш намебардошту аз гиря боз намеистод. Қалбаш бо суръат метапиду бӯғзи гулӯяш меафзуд. Чунки ӯ бори аввал эҳсоси дӯстдорӣ кардаву ба духтараки як синф аз худаш поён дил бохта буд.
Инро замоне бештар дарк кард, ки хабари аз деҳа ба таври ҳамешагӣ ба шаҳр кӯч бастани духтаракро шуниду даступохӯрда шуд. Дар айвони хона бетафовут ба нуктае чашм дӯхта, меандешид.
Ин замон дар пардаи чашмонаш аз дур ба ҳам дуруд фиристоданҳо ва бо нигоҳ изҳори меҳр карданашон падид омаду аламаш боз ҳам зиёдтар шуд. Ҳеҷ бовараш намеомад, ки дигар ҳамдигарро намебинанду дарахтони ҷодаи байни деҳа шоҳиди хотираҳои ишқомезашон намешаванд.
- Эҳдо, писарам! Ва