შვილო, უცხოეთს წასულო,სხვის მონად გაგაჩინეო,გაგზარდე, ძუძუ გაწოვე,დედობის ტვირთი ვზიდეო,გასწავლე სიტყვა-პასუხი,მტრულად დახვედრა მტრისაო,ქართული სუფრის ლაზათი,პატივისცემა ქმრისაო.

ბევრჯერ მუხლებზე დაცემულს მე გაშველებდი ხელსაო,ცრემლებს ფერებით გიშრობდი,თვალებზე დანადენსაო.ხელჩაკიდებულს სკოლამდემიგაცილებდი კარზედა,უჩუმრად პირჯვარს დაგწერდიდა ვაკოცებდი ჯვარზედა.მეტყოდნენ:"მტრულად გაზარდე,მოყვრულად მოგიდგებაო,სიბერე როცა მოგივა, მხარშიდაც დაგიდგებაო.აგერ, მომადგა სიბერეც,ექიმის კარზე დავალო,სადა ხარ, საით გეძებო,ჩემო ტკივილის მალამო.მე არც სიბერე მაშინებსდა არც სიკვდილი მზარავსო,წლობით ნანატრი შვილების გულს ჩახუტება მძალავსო.ვინ იცის, ასე ჩემსავითრამდენი დედა ატირდა,რამდენმა მამამ სიცოცხლე მარტოობაში გაწირა.მზეო, სხივებით ნათელო,ნუ დამიბნელებ დღესაო,ისე ნუ მომკლავ, შვილებთან არ ჩამახუტო მეცაო.