მე როცა ღამეს თეთრად ვათენებ, შენ ტკბილი ძილით საწოლში გძინავს, აბა შენ დაო, რა დაგაბერებს, ღიმილით შვილებს დაჰყურებ მძინარს, მე როცა ცრემლებს ვაყოლებ ლუკმას, სხვისი ჭერის ქვეშ დამღალა ყოფამ, ოჯახთან ერთად უზიხარ სუფრას, მონატრებისგან არასდროს ოხრავ.

მე როცა ტკივილს ღიმილში ვმალავ, მოხუცის კითხვებს თვალებს ვარიდებ, შენ პატრონი გყავს, მოგაწვდის წამალს, ჩემ დარდს ვერასდროს შენ ვერ გაიგებ. თვის ბოლოს როცა სიმწრით აღებულს, ჯიბეს დავიცლი კარებთან ბანკის, შენ ოცნებებით კოშკებაგებულს, თავს გათენდება ქეიფით დაღლილს. მე როცა დედის დარდიან სახეს და მის ხელების მოხვევას ვნატრობ, შენ ყოველ დილა გეძახის სახელს და მისი თბილი ღიმილი გათბობს. ემიგრანტებზე ნურაფერს იტყვით, მათ თავის ტვირთიც კმარათ საზიდად, გულს ნუ გვიმძიმებთ გესლიან სიტყვით, დაგვლოცეთ მაინც, ისე, ყასიდად. თქვენ ახალი წლის ამზადებ სუფრას, ალბად შეხვდებით ოჯახთან ერთად. თუ გაგახსენდეთ, წამითაც თუნდაც, ჩვენი სიცოცხლე ავედრეთ ღმერთთან.