Предыдущая публикация
Рози дили зани фиребхӯрда: Осмоне, ки ба сарам фуру рехт
Салом, хоҳарони ғамхори ман!
Ман имрӯз бо диле менависам, ки мисли шишаи ба замин афтода реза-реза шудааст. Мехоҳам қиссаи худро бигӯям, на барои он ки касеро гунаҳкор кунам, балки барои он ки ин бори сангинро дигар танҳо бардошта наметавонам.
Ман як бор дар зиндагӣ шикаст хӯрда будам ва бо ҳазор умеду орзу ба Русия омадам, то саҳифаи нави ҳаётамро варақ занам. Дар ин ҷо бо марде вохӯрдам, ки гумон кардам такягоҳи охирини ман аст. Мо издивоҷ кардем, никоҳ кардем ва ду сол дар канори ҳам бо меҳрубониву вафо зиндагӣ намудем. Ӯ чунон бо ман мулоим буд, ки бовар доштам дунё маҳз барои мо офарида шудааст.
Аммо.. чанд рӯз пеш ҳақиқате ошкор шуд, ки дунёро дар назарам сиёҳ кард. Фаҳмидам, ки шавҳарам, он касе, ки барояш ҷонамро фидо мекардам, дар Ватан зану як тифли дӯстрӯяк доштааст. Панҷ сол не, ду сол бо дурӯғ бо ман зери як сақф зиндагӣ кардааст. Ӯ ба ман нагуфт, ӯ иқрор нашуд, ӯ маро дар ғофилӣ нигоҳ дошт.
Акнун ман дар миёни обу оташам:
Меҳре, ки намеравад: Мо бо ҳам хеле меҳрубонем, аммо ҳар бор, ки ба рӯяш менигарам, он зану кӯдаки дар Ватан будааш дар назарам ҷилвагар мешаванд.
Заҳри дурӯғ: Чӣ тавр метавон ба касе бовар кард, ки муқаддастарин чиз оиларо пинҳон доштааст? Дурӯғ мисли зангест, ки занҷири муҳаббатро мехӯрад.
Азоби виҷдон: Ман намехостам болои бахти зани дигаре қаср созам, аммо намедонистам ҳоло ман кистам?
Хонандагони азиз, шумо ба ман маслиҳат диҳед. Чӣ тавр ин дурӯғи вазнинро бубахшам? Оё муҳаббате, ки бо фиреб оғоз ёфтааст, оянда дорад? Ман ӯро дӯст медорам, вале ин ҳақиқат мисли деворе миёни мо қад афрохтааст. Чӣ кор кунам, ки ҳам виҷдонам ором бошаду ҳам дили хастаам дигар озор набинад?
Бо эҳтиром ва дили пур аз дард,
Мусофирзани саргардон.
Фоҷиа ва масъулияти ҷомеа: Ҳифзи кӯдакон ҳамчун вазифаи ҷаҳонӣ
Имрӯз Тоҷикистон ва тамоми ҷомеаи ҷаҳонӣ дар мотам аст. Кӯдаки бегуноҳ дар Русия аз дасти як навраси ҷинояткор кушта шуд. Ин фоҷиа танҳо як оила ё як шаҳр нест ин масъалаи виҷдони башар аст.
Ҳар кӯдак, новобаста аз миллат ва кишвар, ҳуқуқ ба ҳаёт, амният ва муҳофизат дорад. Ин ҳуқуқҳо аз ҷониби қонунҳои байналмилалӣ ва Конвенсияи СММ оид ба ҳуқуқи кӯдак кафолат дода шудаанд.
Ҳифзи кӯдакон вазифаи ҳамаи давлатҳо ва ҷомеа мебошад. Пешгирии хушунат нисбат ба кӯдакон ба чораҳои муассисавӣ, муҳити таълимӣ ва ҳифзи самаранок ниёз дорад. Хомӯшӣ, бетарафӣ ва фаромӯшӣ имкони такрори чунин фоҷиаҳоро зиёд мекунанд.
Мо, намояндагони ҷомеаи журналистӣ ва шаҳрвандони ҷаҳон, даъват мекунем:
Ҳамаи чораҳои ҳуқуқӣ ба таври пурра ва шаффоф риоя шаванд.
Ҷавобгарии ҳуқуқӣ барои гунаҳкорон таъмин гардад.
Барномаҳои пешгирӣ ва муҳофизат барои кӯдакон тақвият дода шаванд.
Ин даъват ба нафрат нест, балки ба адолат, ҳамбастагӣ ва масъулияти муштараки байналмилалӣ равона шудааст. Ҳифзи кӯдакон афзалияти умумиҷаҳонӣ ва пояи асосии ҷомеаи одилона ва инсондӯст мебошад.
Ба хотири кӯдакон. Ба хотири инсоният. Ба хотири фардои амн.
Трагедия и ответственность: охрана детей дело общества
Сегодня Таджикистан и международное сообщество скорбят в связи с гибелью ребёнка в России. Жертвой трагического инцидента стал несовершеннолетний, а виновником тоже несовершеннолетний . Этот случай напоминает о том, что защита детей не частное, а общественное и глобальное обязательство.
Каждый ребёнок имеет право на жизнь, безопасность и защиту. Эти права закреплены международным правом, включая Конвенцию ООН о правах ребёнка. Государства и общество должны создавать условия, при которых эти права соблюдаются на практике.
Профилактика насилия, безопасная образовательная среда, эффективная работа правоохранительных и социальных органов ключевые меры для предотвращения трагедий. Безразличие и молчание только увеличивают риски повторения подобных случаев.
Журналисты и граждане мира обращаются с призывом:
Провести все юридические процедуры прозрачно и полно.
Обеспечить ответственность всех причастных.
Укрепить программы защиты и профилактики насилия над детьми.
Эта трагедия сигнал для общества: защита детей приоритет, от которого зависит будущее. Справедливость, солидарность и общая ответственность должны стать фундаментом, на котором строится безопасное общество.
Ради детей. Ради общества. Ради будущего.
Tragedy and Responsibility: Protecting Children A Collective Duty
Today, Tajikistan and the international community mourn the death of a child in Russia. The victim was a minor, and the perpetrator was a young individual. This incident underscores that protecting children is not only a private or local concern but a global responsibility.
Every child has the right to life, safety, and protection. These rights are enshrined in international law, including the UN Convention on the Rights of the Child. States and societies must ensure that these rights are upheld in practice.
Preventing violence, creating safe educational environments, and ensuring effective law enforcement and social support are essential measures. Silence and indifference only increase the risk of such tragedies recurring.
Journalists and global citizens call for:
Full and transparent legal proceedings.
Accountability for all responsible parties.
Strengthened programs for child protection and violence prevention.
This tragedy serves as a wakeup call: protecting children is a priority that shapes the future. Justice, solidarity, and shared responsibility must be the foundation of a safe society.
For the children. For society. For the future.
Шахло Наджмитдинова.
Ба мо менависанд.
Рози дили марди саргардон: Вақте ки дил бо забон ҳамсадо нест
Салом, дӯстони қадрдон ва ҳамсафони зиндагии ман!
Ман имрӯз бо як розе ба назди шумо омадаам, ки гуфтанаш мушкил ва дар дил нигоҳ доштанаш мушкилтар аст. Дар зоҳир зиндагии ман мисли як боғи шукуфон менамояд: хонаи обод дорам, рӯзгорам аз ҳеҷ чиз камӣ надорад ва Худованд бароям ду гулписари мисли қанд ширин додааст, ки нури чашмони ман ҳастанд. Аммо дар ин боғ як чизи асосӣ намерасад оташи меҳре, ки бояд дили маро гарм кунад.
Гап дар бораи занам меравад. Ӯ зани хуб аст, кадбонуи гулдаст аст, модари меҳрубони фарзандони ман аст. Аммо, чӣ илоҷ, ки дар ин чанд соли зиндагӣ ман натавонистам ӯро дӯст бидорам. Ҳарчанд кӯшиш мекунам, ҳарчанд ба худ мегӯям: "Эй мард, аз ин беҳтар чӣ мехоҳӣ?", вале дил фармони маро намегирад. Дил мисли парандаест, ки бо зӯрӣ дар қафас нигоҳ дошта намешавад.
Дарди ман ин аст:
Эҳтиром ҳаст, аммо ишқ не: Ман ба ӯ ҳамчун модари фарзандонам эҳтиром дорам, вале вақте ба хона меоям, дилам гум намезанад, ҳаяҷоне надорам.
Ниқоби рӯзона: Ҳар рӯз нақши шавҳари хубро бозӣ кардан ва дар зери лаб табассуми дурӯғин доштан маро хаста кардааст.
Азоби виҷдон: Мебинам, ки ӯ барои ман талош мекунад, вале ман ҷавоби ин ҳама меҳри ӯро бо сардии дарунӣ медиҳам. Ин маро дар назди виҷдонам хиҷолатзада мекунад.
Ҳоло дар сари дуроҳа мондаам. Аз як тараф фарзандони азизам, ки намехоҳам нури чашмонашон аз ҷудоӣ хира шавад. Аз тарафи дигар умри одаме, ки танҳо як бор дода мешавад ва ман онро дар бемеҳрӣ мегузаронам.
Оё муҳаббатро бо зӯрӣ ба вуҷуд овардан мумкин аст? Ё бояд то охири умр ин бори сангини дӯст надоштан ро ба дӯш кашам ва хомӯшона бисӯзам? Шумо ба ман чӣ маслиҳат медиҳед, дӯстони азиз? Чӣ кор кунам, ки на дили касеро бишканду на худам дар ин оташи сардӣ хокистар шавам?
Бо эҳтиром ва умеди кушоиши кор,
Бандаи саргардони Худо.
Ба мо менависанд.
Ассалом, хонандагони азизу меҳрубони ман!
Мегӯянд, ки хонаи обод аз баракати меҳнати мард ва ҳунари зан аст. Аммо имрӯз ман дарди диле дорам, ки мисли ғубори кӯҳна ба рӯйи оинаи зиндагиам нишастааст. Мехоҳам аз шумо маслиҳат пурсам, зеро дигар намедонам бо ин бори гарон чӣ гуна роҳ равам.
Панҷ сол пеш, вақте шавҳарам аз кор ихтисор шуд, ман ба ӯ гуфтам: "Ҳеҷ гап не, мардак, ин ҳам як гузари қисмат аст, боз соҳиби кор мешавед." Аммо нагуфта будам, ки ин "гузар" панҷ соли дароз кашол меёбад. Панҷ сол аст, ки офтоб мебарояду мешинад, фаслҳо иваз мешаванд, вале дар зиндагии мо ҳеҷ тағйироте нест. Шавҳари ман гӯё бо телевизор ақди никоҳ баста бошад... Рӯзи дароз рӯи диван, бо пульти телевизор дар даст ва хобҳои гарон.
Азизони ман, оё ин дуруст аст?
Масъулияти падарӣ: Кӯдакон калон мешаванд, талаботашон зиёд мешавад. Оё падар набояд намунаи ибрату кӯшиш бошад?
Инҷиқиҳои бемаънӣ: Аҷибаш ин ки ҳар қадар камтар кор кунад, ҳамон қадар инҷиқу бадфеълтар мешавад. На хӯрокам барояш писанд асту на гапам.
Безорӣ: Аз садои телевизор ва садои хурроси рӯзонаи ӯ гӯшҳоям хаста шудаанд. Мехоҳам ӯро боре дар сари кору талош бинам, на дар ҳоли танбалӣ.
Ман на мехоҳам ҷангу ҷанҷол кунам ва на мехоҳам хонаам вайрон шавад. Охир, ман ӯро дӯст медорам, вале ин ҳолат маро аз по афтондааст. Чӣ тавр ба ӯ бифаҳмонам, ки мард сутуни хона аст? Чӣ хел ӯро маҷбур кунам (албатта бо нармӣ!), ки масъулияти зану фарзандро ба дӯш гирад ва аз ин "хоби харгӯшӣ" бедор шавад?
Шояд касе аз шумо дар чунин вазъият буд? Чӣ тавр шавҳаратонро дубора ба кор кардан илҳом бахшидед?
Бо умеди маслиҳатҳои неки шумо,
Хоҳари шумо Насима.
Додари ман ва доми фиреби кимор
Салом, ҳамватанони азиз ва дӯстони дур аз ватан!
Ман имрӯз бо як дарде ба шумо рӯ овардаам, ки мисли барфи вазнин боми орзуҳои оилаи моро зер кардааст. Гап дар бораи додари азизам меравад, ки нури чашми мо буд, умеду такягоҳи мо буд. Аммо имрӯз. имрӯз ӯро намешиносам. Дувоздаҳ сол аст, ки як деви сиёҳ бо номи "қимор" ҷони ӯро ба даст гирифтаасту раҳо намекунад.
Мо дар Аврупо ҳастем, дар кишваре, ки бояд барои ояндаи фарзандон кӯшиш кард, аммо додари ман дар миёни чор девори телефони худ маҳбус гаштааст. Чор моҳ аст, ки даст ба кор намезанад. Рӯзи дароз бо телефон бозиҳои қимор мекунад ва аз ин соату он соат танҳо қарз мепурсад.
Дили ман барои ин чизҳо кабоб аст:
Фарзандони интизор: Кӯдаконаш ба падари худ ниёз доранд, аммо падар гӯё дар олами дигар аст. Нигоҳи ӯ танҳо ба экран аст, на ба чашмони маъсуми фарзандонаш.
Зан ва рӯзгор: Зани бечорааш бори зиндагиро танҳо ба дӯш мекашад, мегӯяд, мегиряд, илтиҷо мекунад, вале садояш ба гӯши ин мард намерасад.
Умеди барбодрафта: Мо ба ин ҷо омадем, ки зиндагии хуб созем, на ин ки умру пули худро дар доми фиреби киморбозӣ бибозем.
Ин додар гӯё дар хоб аст. Ҳар чӣ мегӯем, насиҳат мекунем, ба хубӣ мефаҳмонем бефоида. Қимор мисли шӯразорест, ки ҳарчанд об диҳӣ, ҳосил намедиҳад, балки решаро мепӯсонад. Ӯ қарз мегирад, боз мебозад ва боз дармонда мешавад.
Хонандагони азиз, шумо, ки дар мусофират ҳастед, ба ман маслиҳат диҳед. Чӣ тавр додарамро аз ин вартаи ҳалокат наҷот диҳем? Чӣ тавр ба ӯ бифаҳмонем, ки сарвати асосӣ на он пули бо бозӣ ёфта (ки ҳеҷ гоҳ намеёбӣ), балки оила ва обрӯст? Чӣ кор кунам, ки ин телефони наҳс аз дасти ӯ афтаду ӯ дубора ба сӯи мо, ба сӯи зиндагии воқеӣ баргардад?
Бо умеди дуо ва маслиҳати шумо,
Хоҳари ҷигарсӯхта.
Анонимно
Ба мо менависанд.
Нома аз Озода
Чӣ тавр калиди дили духтархондамро ёбам?
Ассалом, хоҳарони маслиҳатгару меҳрубони ман!
Имрӯз мехоҳам дарди дилеро бо шумо қисмат кунам, ки шояд калиди ҳаллаш дар дасти таҷриба ва хиради шумо бошад. Ман ба зиндагии марде қадам гузоштам, ки аз издивоҷи аввалаш як духтари нозанин дорад. Ӯ ҳоло дар он синну солест, ки мисли навниҳоли нозук ба нигоҳубину меҳр ниёз дорад, аммо дилаш нисбати ман мисли яхи зимистон сард аст.
Ман мехоҳам ин хонаро бо нури меҳр равшан кунам. Мехоҳам барои ин духтар на зани падар, балки як апаи ғамхор ё модари дувум бошам. Вале ҳар бор, ки мехоҳам ба ӯ наздик шавам, ӯ худро канор мегирад. Дар нигоҳаш шубҳаро мебинам, гӯё метарсад, ки ман ҷойи модарашро гирифтан мехоҳам.
Мушкили ман дар ин аст:
Ҳарчанд ман бо табассум ва сухани нарм муроҷиат мекунам, ӯ бо кӯтоҳӣ ҷавоб медиҳад ё хомӯширо ихтиёр мекунад.
Метарсам, ки агар сахтгирӣ кунам, мегӯянд бегонагӣ кард, ва агар аз ҳад зиёд меҳрубонӣ кунам, гумон мекунад, ки сохтакорӣ дорам.
Мебинам, ки шавҳарам дар миёни мо монда, азоб мекашад. Ӯ мехоҳад мо дӯст бошем, вале меҳрро бо зӯрӣ дар дил ҷой карда намешавад.
Хонандагони азиз, шумо ба ман чӣ маслиҳат медиҳед? Чӣ тавр ин девори бегонагиро бишиканам? Бо кадом роҳ ба ӯ собит кунам, ки ман барои гирифтани ҷойи касе наомадаам, балки омадаам, ки ба ин хонадон баракату меҳр зам кунам?
Оё роҳе ҳаст, ки дили кӯдакро бе озор додан ба даст овард? Мунтазири суханони созандаи шумо ҳастам, зеро мехоҳам дар ин хона ҳама сарҷамъу хандон бошем.
Бо эҳтиром Озодаи Малик
Нома аз хонандаи мо Фарзона.
Рози дил: Чӣ гуна бори ҷудоиро таҳаммул кунам?
Салом, хонандагони азиз ва хоҳарони меҳрубони ман!
Ман имрӯз на бо қиссаи шодӣ, балки бо дарде ба шумо рӯ овардаам, ки мисли хӯшаи гандуми зери борон монда, қадамро хам кардааст. Намедонам аз куҷо сар кунам..Мо бо шавҳарам солҳои зиёд пастиву баландии зиндагиро якҷо тай кардем. Ман гумон доштам, ки мо мисли ду шохаи як дарахтем, ки ҳеҷ тӯфоне моро аз ҳам ҷудо намесозад. Аммо афсӯс. Тӯфони зиндагӣ вазиду ӯ маро дар нимароҳ танҳо гузошт.
Ӯ рафт. Рафту дар хонаи мо танҳо хомӯшӣ ва аксҳои деворро боқӣ гузошт. Ҳама мегӯянд: "Фаромӯш кун! Ӯ лоиқи ту набуд." Гуфтанаш осон, аммо чӣ хел метавон қисме аз вуҷуди худро канда партофт?
Дарди ман ин аст:
Ҳар гӯшаи хона маро ба ёди ӯ меандозад аз ҷойи нишасташ то пиёлаи чойхӯрияш.
Ман барояш бадӣ намехоҳам, аммо интизории беҳуда маро аз по меафтонад.
На шаб хоб дорам ва на рӯз ҳаловат. Гӯё офтоб аз осмони ман рафтаасту дигар ҳеҷ гоҳ намебарояд.
Ман аз шумо, ки шояд таҷрибаи зиндагӣ доред ё дили поку дуогӯ, маслиҳат мепурсам. Чӣ кор кунам, ки ин ёдҳо маро дигар азоб надиҳанд? Чӣ тавр диламро аз ин занҷири муҳаббати бесамар озод кунам? Оё роҳе ҳаст, ки одам дубора ба худ биёяд ва бидуни такя ба касе, бо сари баланд зиндагӣ кунад?
Ман намехоҳам умрамро бо ашкҳои ҳасрат ба поён барам. Мехоҳам мисли баҳори дубора шукуфон бошам, вале решаҳоям ҳанӯз дар барфи зимистони ҷудоӣ ях бастаанд.
Мунтазири ҳар як сухани гарму маслиҳати шумо ҳастам.
Фильтр
загрузка
Показать ещёЛевая колонка
О группе
Сиришти хок аз охан чудо нест
Хаёти одами низ бе хато нест
Хаточуён хатои худ бичуед
Дар олам бе хато гайр аз Худо нест.
- 00000000
- 🇹🇯 Таджикистан, Душанбе
Скрыть информацию
Фото из альбомов
Ссылки на группу
2 775 участников