Гулчехра Хомидова

Сабр паси худ подош дорад…
Рӯзе писарбачаи 11-сола аз гуруснагӣ ба модараш гуфт:
— Модарҷон, шикамам гурусна шуд.
Модар бошад, чашмонаш пур аз ғам, чӣ гуфтанашро надониста, гуфт:
— Писарам, дар хона дигар нон намонд… Лекин дар як ҷоямон сабзӣ ҳаст, ҳамонро биёр ва бихӯр.
Писарбача сабзиро гирифту хӯрдан гирифт ва дар ҳамин ҳол ба чеҳраи модараш нигарист. Модар аз чеҳраи пурдардаш ашкҳояшро пинҳон карда, хомӯшона мегирист. Барои ин кӯдак гурусна мондан як одати ҳамешагӣ буд. Гоҳе ду рӯзро бо як дона тухм мегузаронданд, ки ба зӯр шиками худро сер мекарданд.
Писарбача дар синни чорсолагӣ таъми ғаму гуссаи зиндагии бешафқатро чашида буд. Модар маҷбур буд ҳам падар шавад, ҳам модар. Падараш, ки ҳамагӣ 33-сола буд, онҳоро тарк карда, аз олам ҷавон рафта буд.
Модар рӯзона дар саҳро кор мекард, шабона бошад камарбанду рӯймол мечархонд, яъне кашидадӯзӣ мекард, то рўзии фарзандонро таъмин намояд. Писарбача ҳамеша ба дӯстонаш ҳавас мекард , зеро онҳо падар доштанд. Ӯ бошад ҳар шаб падари ҷавон рафтаашро ёд карда, хомӯшона мегирист.
Рӯзе писарбача бо ҳамсинфаш ба хонаи онҳо рафт. То бегоҳ бо ҳам бозӣ карданд. Вақте ки аҳли хонаи ҳамсинфаш ӯро ба хӯроки шом даъват карданд, ӯ хомӯшона сӯи дар равон шуд. Аммо модари ҳамсинфаш ӯро боздошта, ба дастурхон даъват кард ва хӯрок ҳам дод.
Писарбача шармгинона гуфт:
— Холаҷон, мумкин аст ин хӯрокро ба хона барам? Дар хонаамон чизе барои хӯрдан нест… Модарам, ду хоҳарам ва духтари хурдиамон гурусна мондаанд.
Модари ҳамсинфаш розӣ шуд ва ба вай як дона нон ва як коса хӯрок доду гуфт:
— Ба модарат салом бирасон.
Писарбача аз шодӣ давида ба хона баргашт. Ба модараш гуфт, ки инҳоро модари дӯсташ додааст. Онҳо чаҳор фарзанд буданд ва як косаи хӯрокро ҳамаашон якҷо мехӯрданд. Аммо модар гуфт:
— Писарам, ман сер ҳастам… Шумо бихӯред, ман эҳтиёҷ надорам.
Писарбача аз хӯрдан бозистода, ба модараш нигарист. Чашмони модараш пур аз ғам буд. Ӯ як порча нонро пинҳонӣ ба ҷайбаш гузошт.
Вақте хоҳарону духтари хурдиаш хоб рафтанд, писарбача аз ҷо хест, нони пинҳониро бароварда ба модараш дод:
— Модарҷон инро бигиред… Шумо гурусна намонед. Агар шумо гурусна монед, бемор мешавед… Агар Шумо ҳам мисли падарамон бимиред, мо чӣ мекунем?..
Ва ба гиря сар кард. Модар писарашро ба оғӯш гирифт ва то даме дил ором шавад, хомӯшона гирист.
Солҳо гузаштанд. Писарбача қавӣ шуд, таҳсил кард, ба кор даромад. Ҳоло зиндагиро пеш бурда метавонад ва ҳама чизро назди модараш меорад. Модар аз заҳматҳои солҳои дарозаш лаззати зиндагиро мечашид. Ӯ бахти фарзандонашро дида, шоду масрур рӯз мегузаронд.
Модаре, ки тамоми умр барои фарзандонаш қурбон шуд, имрӯз дар оромиву эҳтиром ва муҳаббати онҳо зиндагӣ мекунад.
Илоҳо, ҳар як падару модар аз фарзандонаш лаззати зиндагиро бубинад ва дар атрофашон фарзандони солеҳу меҳрубон бошад… 🤲
Дар зиндагӣ шояд касе дасти моро нагирад, вале падару модар ҳамон сутунҳое мебошанд, ки ҳатто дар торикии рӯзгор ҳам моро ба пеш мебаранд.
Мо аз онҳо на ба хотири хӯроку сару либос, балки ба хотири дили пур аз меҳрашон қарздорем.
Агар имрӯз тувонӣ, пеш аз он ки дер шавад:
Дили модаратро шод кун.
Дастони падарро бо эҳтиром бӯс.
Аз онҳо шарм надор, ки меҳрубонӣ кунӣ — шарм аз он рӯз аст, ки онҳоро дигар намеёбӣ.
Модару падар неъмати такрорнашавандаанд.
Бигзор ҳар яке аз мо онҳоеро, ки моро ба ин дунё овардаанд, бо дуо, меҳр ва хизмат қадр кунем. 🤲