ისევ გავლიე შენი ფიქრები,

ისევ ამაყად, ურცხვად დავდივარ,
მე მუდამ შენთან , შენი ვიქნები,
მე მუდამ შენი, ჩვენი დარდი ვარ.
წუხელ ვებრძოდი თურმე ქიმერებს,
ვებრძოდი დიდხანს, კარგა ხანია ...
მას მერე შენთან ყოფნას ვინელებ,
მას მერე ვფიქრობ და მიხარია.
ფანჯრიდან თოვლი მაძლევდა ნიშანს,
თოვლისთვის არ მსურს დარდის გაყოფა,
ნეტავ ეს ღამე შენთვის რას ნიშნავს?
ნეტავი ახლა შენთან მამყოფა.
ისევ ვამტვრევდი კარებს, უხილავს,
თითქოს წამართვეს, თითქოს გამლახეს,
მე დავრჩი შენში სევდად, წუხილად,
და შენში ისევ უხმოდ დამმარხეს.
გარეთ თოვლია, გარეთ ფიქრია ...
ვერ ვხვდები ჩემს თავს როგორ ვუშველო,
დღეები ისევ სადღაც მიქრიან,
არ მინდა ისევ ყოფნა უშენოდ.
ხმა მესმის თოვლის, ხმა მესმის სეტყვის,
და ღამე ჩემში რჩება, ფირალი,
მე ვიცი, დილას მზე მოვა, მეტყვის,
და წავა ისევ ისე მტირალი.
მე დილას შენი ფიქრი მეხურა,
მათბობდა მზერა, შენი ხელები...
მე გავიღვიძე მაინც მეფურად,
და სიყვარულით განახელები .
დავით კეჭაყმაძე