Стаяў калісь тут бор стары, І жыў лясун у тым бары. Зрубалі бор – лясун загінуў, Во сьлед яго ад тэй пары: Сваё люстэрка ён пакінуў. Як у нязнаны сьвет акно, Ляжыць, халоднае, яно, Жыцьцё сабою адбівае І ўсё, што згінула даўно, У цёмнай глыбіні хавае