ცოტა მადროვე, მალე მეც წავალ, საფლავს გამითხრის ეს მონატრება, და იქვე, ქვაზე ჩემ სურათს ნახავ ნეტავ,თვალს ცრემლი თუ მოგადგება?

ალბათ, გამითევ კუბოსთან ღამეს, და შენც იტირებ, ცრემლს დაღვრი ცხარეს, თუკი შევძელი, მე წამოდგომა, მაგ ცრემლს მოგწმინდავ,დავითვლი წამებს... ვიცი, გაივლის დრო და ტკივილი, მიგავიწყდება, ჩაივლის ძარღვებს, სადღაც კუნჭულში დაილექება, და არ დაგიღლის ცრემლები თვალებს. ცივ სამარეში არ შემცივდება, მე ხომ ვიცი, რომ ისევ გიყვარვარ, როცა მიმაყრი მიწას, გათოშილს არ დაივიწყო, სულით მიყვარხარ... ვიცი, მიწის ქვეშ სიბნელე არის, ვერ გავინათებ იმ ბნელში ღამეს, იქნებ, დღე იქნეს, თუმცა საფლავში მკვდრისთვის ბნელია მზეცა და მთვარეც... ვიცი,მოვკვდები, ვეღარ შევხედავ, შენს თვალებს, ტუჩებს, უდრეკ წამწამებს, უსულო საგნად, როცა ვიქცევი, თვალს გადავავლებ გამოვლილ წამებს, გთხოვ, დამიტირო, ცრემლით გამათბო, არ დაიშურო, ჩემთვის იები, მიწის ქვეშ ჩემი სხეული ჩავა, მაგრამ სულით ხომ შენთან ვიქნები? მოვა სიკვდილი, ვერასდროს გნახავ, და ალბათ, დროსაც წაიღებს ქარი, მარტო ვიქნები ცივ სამარეში, სრულიად მარტო, რადგან ვარ მკვდარი.