როცა უცხოეთის გზაზე მაცილებდი,

ნეტა რას ფიქრობდი დედი...
გულში ჩურჩულებდი, ღმერთო, დალოცეო ყველა ემიგრანტის ბედი.
თვალი ამარიდე, ცრემლებს მიმალავდი,
ჯავრი არ გაყვესო გზაში,
სახლში შებრუნებულს გული ამოგიჯდა,
ცრემლი დაგიგუბდა თვალში.
ვაი სიბერეო, ჯერ არ მომეწიო,
შვილი ემიგრანტი მყავსო,
თუკი მეღირსება მისი დაბრურნება,
დარდი აღარაფრის მაქვსო.....
მე კი მოლოდინში წლები გამელია,
ტყვილა რად შევპირდე, რისთვის,
რადგან კალენდარზე,ჩემთვის უცნობია სახლში დაბრუნების რიცხვი...