უფალო ნუ მიწყენ, კითხვას გაგიბედავ.

მისმინე და მერე პასუხი მითხარი.
ვერაფრით ვერ ვხვდები, იქნებ მიპასუხო,
ცხოვრება ცხადია, თუ მხოლოდ სიზმარი?
თუ ის სიზმარია, მაშინ რატომ მტკივა,
ცრემლის ყველა წვეთი, დღემდე რომ ვიტანდი?
ისე ღრმად მეძინა, რომ ვერ მაღვიძებდი?
იქნებ არ გინდოდა, მეხილა ცისკარი?
მაგრამ, თუ ცხადია ის, რაც გავიარე,
მაშინ გულს რომ მტკენდნენ, რატომ არ მიცავდი?!
მზეს რომ გავედრებდი, წვიმას მიგზავნიდი,
რასაც მოჰყვებოდა უგულო გრიგალი.
ხელი მეშვებოდა შენი თითებიდან,
როცა თავდაღმართში ნიაღვარს მივყავდი
ცოდვილი ქალი ვარ, მაგრამ მიპასუხე,
ამ ცოდვილ მიწაზე, ვინ არის წმინდანი?
როცა წავიქეცი, შენსკენ სავალ გზაზე,
რატომ მიმატოვე, ნუთუ არ გიყვარდი?
როცა მოგიხმობდი, ხმა ვერ გაგაგონე.
დრო კი გულს მიკლავდა თავისი სიავით.
მიყვარხარ უფალო, მჯერა, რომ არსებობ.
არ გყვედრი, უბრალოდ სიმართლე მითხარი,
სუნთქვა რომ მიჭირდა, სიკვდილს რომ ვნატრობდი,
როცა დაგეძებდი, მაშინ სად იყავი?
09.06.16.
ქეთი ალასანია.