დარეკა დედამ.

როგორც ყოველთვის დამიწყო ჭკუის სწავლება.
თავი ვერ შევიკავე და ვუთხარი: "დე, 22 წლის ვარ მეც კარგად ვიცი რა როგორ გავაკეთო" ემოციებს აყოლილი ვერ შევატყე თუ როგორ ვუყვიროდი, ისე ვყვიროდი რომ დედა გაჩუმდა.
მოვიდა ძმა და შემომარტყა.
გაბრაზებულმა დავახეთქე ტელეფონი და გავედი ტელევიზორის საცქერად.
გავიდა დრო, უკვე ყველაფერი დამავიწყდა, ამ დროს მირეკავს ძმაკაცი და მეუბნევა რომ დედა მომიკვდა.
თვალცრემლიანი ვეღარ ვიგებდი რას მეუბნევოდა მაგრამ მივხვდი რომ დედა მომიკვდა,.
"რაა? დედა! დედა მოკვდა!" დამუნჯებულს ტელეფონი გამივარდა...ყურებში მხოლოდ ის მესმოდა თუ როგორ ვუყვიროდი დედას....
თვალწინ დედის ღიმილი მედგა....ვიდექი ჩუმად...ბოღმა მახრჩობდა, გული მტკიოდა, აზრად სულ დედიკო მიტრიალებდა...
მუხლმოკვეთილმა დავიწყე ღრიალი: "მაპატიე! ღმერთო!მაპატიე! თან წამიყვანე, წამიყვანე ოღონდ დედა დააბრუნე,ღმერთო გთხოვ მაპატიე! დამტანჯე, მაწამე, ინვალიდად დამტოვე მაგრამ დედა დააბრუნე, ღმერთო, დამიბრუნე!!!"
უკვე ისე ვღრიალებდი ოთახში ძმა შემომივარდა ყურმილზე ხელაფარებული და დამიღრიალა: " რა გაყვირებს, ვერ ვიგებ დედა რას მეუბნევა!!!"
გავშეშდი! დედა!?!? გავიქეცი გამოვტაცე ტელეფონი და მთელი ძალით რაც ხმა მქომდა ვიყვირე: "დედიკო???"
დედამ როგორც ყოველთვის, თბილი და ტკბილი ხმით მიპასუხა: " ჰო, შვილო ჩემო!"
მეტი ვეღარაფრის თქმა შევძელი, თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, მე მარტო ვტიროდი და ვუჩურჩულე: " მაპატიე, დედიკო, მაპატიე"
დედა ატირდა...მითხრა: "შვილო,რასაც გინდა იმას გავაკეთებ ოღონდაც შენ ცრემლიანს არ გხედავდე"
მე უფრო ავტირდი...და ისევ პატიებას ვთხოვდი.....ძმამ წამართვა ტელეფონი და გავიდა....
მე გავიქეცი ოთახში და დავიწყე ლოცვა....ვლოცულობდი ყველაზე....იმათზე ვინც უკვე დაკარგა დედა....ვისაც საერთოდ არ უნახავს დედა....გაუბრთხილდით დედებს....ის ერთადერთია...