იცით რას ვნატრობ?

ჩემი ბებოს სხივჩამდგარ თვალებს,
შესახვედრად რომ მოიჩქაროდა სოფლის შარაზე,
სიხარულის ცრემლს შეიშრობდა თავსაფრის კიდით,
"მოხვედი შვილო"? მომძახებდა ჩემს დანახვაზე.
იმ ტკბილ წლებს ვნატრობ, დედასავით უტკბილეს ბებოს,
თავისი წინდის ჩხირებით და დიდი სათვალით,
წინსაფრის კალთას, ჯიბეებში სულ სასუსნავით,
ცრემლები მომდის რომ ვიხსენებ, გითხრათ მართალი.
ბებოს მოყოლილ" წითელქუდას" რა შეედრება,
ლობიანებსაც ვერ აცხობდა ისე ვერავინ,
მის ტკბილ ხმას ვნატრობ, გაბბრაზებაც რომ არ შეეძლო,
ჯოხიდან ახალ, ნედლ ჩურჩხელებს როცა ვპარავდით.
"დამაცადეთო თქვე ჭინკებო, გადებით ბებო,
გამიხსენებთო, ნეტავ იმას მომასწრებია,"
უკვე ბებო ვარ, შენს სიტყვებს და იმ დიდ სიყვარულს,
რა კარგად ვხვდები, რომ იცოდე, ჩემო ბებია.
მუდამ ეფერეთ,სანამა გყავთ, ნუ გააბრაზებთ,
აჩუქეთ სითბო, გაახარეთ თქვენი ბებია,
მათი თვალები სიხარულის სხივით აავსეთ,
რადგან ბებია, დედასავით საფერებია!