სახელი: ბესიკ

გვარი: ნინიაშვილი
დაიბადა: 1988 წ.
გარდაიცვალა: 2011 წ.
მიღებული ჯილდოები:
ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენი
მედალი „მხედრული მამაცობისთვის“
მედალი „სამშვიდობო ოპერაციაში მონაწილეობისთვის“
მედალი „საბრძოლო იარისათვის“
მედალი „ISAF-ის მისიაში მონაწილეობისათვის“
საპატიო სიგელი: სამსახურში მიღწეული წარმატებებისთვის
კაპრალი, მე-3-ე ქვეითი ბრიგადის 31-ე ბატალიონის ჯარისკაცი ბესიკ ნინიაშვილი 1988 წლის 2 ოქტომბერს ქარელში დაიბადა. 2006 წელს დაამთავრა ადიგენის რაიონის სოფელ უდის პირველი საჯარო სკოლა.
ბესიკ ნინიაშვილის დედა: „სკოლის პერიოდში ყველას შეაყვარა თავი გამორჩეული ხასიათით, სიმშვიდით,სამართლიანობით და მოყვასის სიყვარულით, განსაკუთრებით ყურადღებიანი იყო გოგონების მიმართ. დღემდე სითბოთი და სიყვარულით იხსენებენ მასწავლებლები. 2007 წელს ჯარში წასვლის სურვილი გამოთქვა და წავიდა კიდეც. მიზანი ჰქონდა, ჯარისკაცი ყოფილიყო, თავისი ქვეყნის ერთგულ დამცველთა რიგებში მდგარიყო სიცოცხლის ბოლომდე. იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა, ვიდრე მშობლებსა და მის ნათესავებს გვეგონა. სამხედრო სამსახურზე უარი ვერც მაშინ ვათქმევინეთ, როცა 2008 წლის აგვისტოს ომში დაიჭრა და ამავე ომს შეეწირა მისი ბიძა - ალიკა ზაზაშვილი. მისი სალოცავი ხატი საქართველო იყო, მისი რწმენა, იმედი და ძალა.“
ბესიკ ნინიაშვილის მამა: „საბრძოლო სულისკვეთება ბესოს ყველა ქმედებაში ჩანდა. ჯვარი სამხედრო ფორმაში ჩაცმულმა დაიწერა, ეამაყებოდა რომ ჯარისკაცი იყო. 2010 წლის თებერვალში ავღანეთში წავიდა, იმავე წლის შემოდგომაზე დაბრუნდა საქართველოში. 2011 წლის ოქტომბერში ხელმეორედ გაემგზავრა მისიის შესასრულებლად , " ნუ მიშლით, ჩემს ბიჭებს ვერასოდეს მივატოვებ", - ამბობდა. ავღანელი ბავშვებისთვის ფერადი ფანქრები, რვეულები და კანფეტები იყიდა. ეს წასვლა საბედისწერო აღმოჩნდა ჩემი შვილისთვის, 2011 წლის 30 დეკემბერს სამხედრო პოლიციის წარმომადგენლებმა საზარელი ამბავი გვითხრეს - ბესოს გარდაცვალების ამბავი.
ძმის დაღუპვა უმძიმესი იყო ნათიასთვის, რომელიც სამხედრო სამსახურს დღესაც განაგრძობს, მას ჯარისკაცების დახმარება ცხოვრების წესად ექცა.
„ჩემი ძმის გარდაცვალებამ, მისმა საქმეებმა, ცხოვრებამ და გმირულმა აღსასრულმა დიდი გავლენა მოახდინა ჩემს ცხოვრებაზე, ძალიან მწარე და მტკივნეულია რეალობა... ახლა უფრო დიდი პასუხისმგებლობით ვმუშაობ სამხედრო სამსახურში, პროფესიით ექთანი ვარ და სულ ვფიქრობ, როგორ დავეხმარო კიდევ უფრო მეტად ჯარისკაცებს. ვემსახურები საქმეს, რომელსაც მთელი თავისი ხანმოკლე სიცოცხლე ემსახურებოდა ჩემი ძმა, ის უამრავი ჯილდოს მფლობელი საამაყო გმირია”.