გარბიან წლები ლოდინსა და მონატრებაში,

ვინ იცის გულში რა წუხილი, სევდა დარდია,
არვის ეგონოს აქ ცხოვრებამ გამანებივრა,
და გზა–სავალზე დამიფინა ია–ვარდია.
მე ის გამიგებ ეს ტკივილი ვინც გამოსცადა,
ვინაც ჩემსავით გულდაჭრილი ემიგრანტია,
გავაბოლებ და თამბაქოს კვამლს დარდებს გავუმხელ,
დავლევ და ცრემლით გავიხსენებ მიწას მადლიანს.
ძვირფასი დედა ბოლო გზაზეც ვერ გავაცილე,
ავადმყოფ მამას ჩემი თავი როგორ სჭირია,
არ იფიქროთ, რომ უსამშობლოდ ღირდეს სიცოცხლე,
ნუ დაიჯერებთ, რომ კაცები არა ტირიან.
ნუ ფიქრობთ, თითქოს არ მინდოდეს მე დაბრუნება,
რას არ მივცემდი, ჩემი ქვეყნის ზეცა მენახა,
რამდენჯერ ჩიტად გადაქცევა მისურვებია,
ეს მანძილი რომ ფრენა–ფრენით გადამელახა
დაბრუნებისთვის შემაწიეთ სიტყვა კეთილი,
გულის ტკენა კი ადვილია, შველაა ძნელი,
ჩემი ცხოვრებით თუ არ ცხოვრობ, მე ვერ გამიგებ,
რა კარგად უთქვამთ, სხვის სქმეში ყველაა ბრძენი. ემიგრანტობავ, სასჯელი ხარ უხელბორკილო, არავინ იცის შენი ბოლო, სადა მთავრდები, ტაძარში სანთელს რომ აანთებთ არ დაგვივიწყოთ, მთელ მსოფლიოში მოფანტული ემიგრანტები! /ნანა მეტრეველი/