Բոլորս էլ մեր հոգում ու մտքում ունենք ասելիքներ, որոնք չենք ասում երբևէ։ Նամակներ, որոնք գրում ենք մտքում, շատ հաճախ ճմրթում ու նետում մեր հիշողության մեջ։ Կիսատ նամակներ ու խոսքեր, որ միշտ ծնվում են մթության, մենակության մեջ երազելիս ։

Հաճախ ծնվում որպես պատիժ, հաճախ որպես սփոփանք...
Հոգու խորքից բխած խոսքեր, որ երբեք էլ տեղ չեն հասնի...
Մեկնաբանություններում գրեք՝ թեկուզ անանուն, կամ անհասցե, այն խոսքերը, որ դեռ չեն ասվել…