Лёля Багдановіч

-Кранаюць сэрца словы трапяткія,
З дзяцінства ад бабулі чула іх:
Дубы і сосны ў лесе векавыя,
I лёс адзін з Радзімай на дваіх.
Бярозак беластвольных летуценні,
Блакіт у жытнім полі васілька
Выпестваюць пяшчотныя праменні
Цяпла і прыгажосці ручніка.
Я ганаруся моваю сваёю
I звычаямі прадзедаў, дзядоў,
У квецені і у замеці зямлёю,
Вясёлкаю і спевам перуноў!