დეკემბერია, წელიწადის ბოლო თვე, რა მალე გადის დღეები, თვეები და წლები უცხოეთში.

რა ძალიან ჰგავს ყველა დღე ერთმანეთს. რატომ მიმძიმდება გული მაინც და მაინც ამ თვეში, რატომ არაფრად აღარ ვთვლი ახალი წლის მოსვლას, რატომ აღარ მიხარია ბავშვივით ქუჩაში მორთული ნაძვის ხეების დანახვა, მაღაზიების მორთული ვიტრინები, სად გაქრა ის სიხალისე ახალი წლის მოსვლის სამზადისს რომ ახლდა თან. ღმერთო! რამდენი უპასუხო კითხვა მიტრიალებს თავში, მაგრამ არა, პასუხი ერთია. განა შეიძლება ემიგრანტს, სხვის მიწაზე ახალი წელი უხაროდეს, იქ, სადაც უცხო ხარ? შენი ოჯახის წევრები გვერდით არ გყავს. ერთად ერთი რითაც გულს იმშვიდებ ამანათების და ფულის გაგზავნაა, დამშვიდებული გამოდიხარ ბანკიდან და გიხარია, რომ შენი ოჯახის წევრები მშივრები არ გეყოლება, ახალი წლის სუფრას კი უცხოეთიდან მიღებული ტკბილეულიც დაამშვენებს. შენ კი? ბრუნდები ისევ მოხუცთან "ჯიბე დაცლილი" და ელოდები როდის გავა კიდევ ერთი თვე, რომ გასამრჯელო მიიღო, დღეები კი გარბის და წლები გვათოვს თავზე. როდემდე?