დრომ ააჩქარა თითქოს წუთები

გარბის,მიმატებს სევდას
დრო ტკივილების მკურნალიაო,
ვინ მოიგონა ნეტავ.
რად გაქვს ასეთი დიდი ნაღველი,
ლექსებიც უიმედო,
მეუბნებიან ხშირად ნაცნობნი,
რა ვქნა,რით გაიმედოთ.
ოჯახს რომ ტოვებ,ისიც არ იცი,
როდის მოგიწევს ნახვა,
გული გიტირის,თვალებზე ცრემლი
არ შეგშრობია ახლაც.
მონატრებული შვილების სახე,
სულ თვალწინ გიდგას ხატად,
სხვის შვილებს უვლი,და მათ უღიმი
ხშირად ცრემლების ფასად.
მომღიმარ ნიღაბს ირგებ მტირალი,
გული ნატრული კვნესის,
აქ ვის ადარდებს შენი შვილები,
შენი ძირი და ფესვი.
შენთვის ჩურჩულებ ლოცვებს ქართულად,
საქმეს მორჩები როცა,
სანთლის ციმციმზე,შენი თვალები,
მშობლიურ მიწას ლოცავს.
ტირიხარ,შვილებს უფალს ავედრებ,
დაჰყურებ ნაჯაფ ხელებს,
წლებმა განვლილმა მონატრებაში,
საოცრად დაგაბერეს.
ვინა სთქვა ნეტავ,რომელმა ბრძენმა,
ვის მოუვიდა თავში,
თითქოს დრო კურნავს ყველა ტკივილსო
და გავიწყდება დარდი.
წლები გარბიან,კიდევ რამდენი
დღე გათენდება ფიქრში,
აბა სადა ხარ შენ დროვ,მკურნალო,
რად არ მიყუჩებ ტკივილს?
ეს დღეც ჩაბარდა მარადისობას,
კვლავ სევდის კარავს გავშლი,
დრო რომ ყველაფრის მკურნალი იყოს,
რაღა გვიჭირდა მაშინ.
/ნანა მეტრეველი/ https://www.youtube.com/watch?v=AXdJuzVFKmY