TO’YDIM MEN…

Do’stman deydi, taqib do’stlik niqobin,
Tan olamaslar aytgan so’z-u hitobin,
O’qiganmi? Ular shayton kitobin,
Insofi yo’q yamonlardan to’ydim men.
Qancha bersang kamlik qilar ularga,
Quruq joy xam namlik qilar ularga,
Ey do’stlarim kunim qoldi kimlarga?
Ko’zlari och insonlardan to’ydim men
Bazan alam keragidan ortadi,
Ko’z yoshlarni o’z ortidan tortadi,
Yurak sho’rlik, yig’lab yig’lab yotadi,
Dilda qolgan armonlardan to’ydim men.
Gumon qilar o’zingniki o’zingdan,
Xa’to topib har bir aytgan so’zingdan,
Mish-mishlar xam ergashadi izingdan,
Yurgan yo’li yolg’onlardan to’ydim men.
Sevdim deya asta aldab qochganlar,
Yuraklarga hijron dog’in sochganlar,
Muhabbatdan, kichik “bozor” ochganlar.
Yuragi tosh nodonlardan to’ydim men
Ota-onasini hurmat ham qilmas,
Pand-u nasaxitin nazarga ilmas,
Vatan sharafini burchi deb bilmas,
Or nomussiz o’glonlardan to’ydim men.
Mol-davlat izidan yugurgan, chopgan,
Arzimas qog’oznini baxtim deb topgan,
O’zligin yo’qotib gunoxga botgan,
Ibosi yo’q juvonlardan to’ydim men,
Ayoliga qo’l ko’tarib qilgan gunox ,
Onasini rozi qilmay bo’lgan gumrox,
Yiglayotgan ojizaga bermay panox,
Gulni chopgan bog’bonlardan to’ydim men.
Do’stman deydi, taqib do’stlik niqobin,
Tan olamaslar aytgan so’z-u hitobin,
O’qiganmi? Ular shayton kitobin,
Insofi yo’q yamonlardan to’ydim men.