იმ დიდი ერისთავების,

მშობელო, ტურფა მხარეო,
შენ ჩემო ქსნისა ხეობავ,
ეხ, როგორ დამეჩაგრეო.
მამულიშვილნო ქართლისავ,
ქედმოუხრელნო,ზვიადნო,
ის თქვენი მებრძოლი სულნი,
ნეტავ რას განიცდიანო.
თქვენსავით ზვიადი მთები,
დადუმებულნი დგანანო,
თვალს რომ მოგწყვეტდა,იალაღს
ცხვარ-ძროხა არსად ჩანანო.
ქსანი აქამდე ანკარა,
გულამღვრეული მოაპობს,
მთებში აქა-იქ დარჩენილთ
დარდს მოაგორებს,გვიამბობს.
თუ როგორ უჭირთ იქ მყოფებს,
ლამაზ მთებს ვერ ელევიან,
ბუდეს უნგრევენ ნაფერებს,
მტერს როგორ მოერევიან?
როცა პატრონი არა ჩანს,
ერისთავების სადარნი,
რომ გადარეკოს მთებს იქით,
ჩვენი სამშობლოს მტარვალნი.
ან მათი მსგავსი გმირები,
იქნება აღარ გვიჩნდება,
ან იქნებ ტურფა სამშობლო,
თვალს და ხელს შუა გვიქრება?
მამულიშვილნო ერისავ,
რად დუმხართ,ნეტავ რა ხდება,
ნუთუ ხეობის წუხილი,
თქვენს გულის სიღრმეს არ სწვდება.
ის, დიდი ერისთავების
მშობელი,ტურფა მხარეო,
მუხლდაჩოქილი გავედრებ,
უფალო დაიფარეო.
/მზაღო ოსიშვილი/