777 მე რომ საქართველოს პრეზიდენტი ვიყო, გიორგი სააკაძეს ეროვნული გმირის წოდებას მივანიჭებდი!

რომ არა გიორგი სააკაძე, დღეს საქართველოს სპარსეთი ერქმეოდა.
მარტყოფის ბრძოლაში მოპოვებული გამარჯვებიდან 399 წელი გავიდა!
მარტყოფის გამარჯვების მთავარი შემოქმედი გიორგი სააკაძე იყო!
1625 წლის 25 მარტს, - ახალი სტილით 7 აპრილს - ხარების დღესასწაულზე, მარტყოფის ველზე ქართველმა მამულიშვილებმა გიორგი სააკაძის მეთაურობით შაჰ-აბას პირველის არმიას მუსრი გაავლეს!
გიორგი სააკაძე ჩემთვის მამულიშვილობასთან ასოცირდება... ბევრი ფიქრობს რომ დიდი მოურავი ამოუხსნელი ფენომენია, არასდროს იმდენი არ დაწერილა, რამდენიც სააკაძის ცხოვრებასა და მოღვაწეობაზე.
გიორგი სიაუშის ძე სააკაძე ჯერ მარტო იმიტომ არის დასაფასებელი, რომ საკუთარ სამშობლოს ყველაზე ძვირფასი – შვილის სიცოცხლე შესწირა პაატას სახით.
„არაფერია ქვეყნად ისეთი ძვირფასი, ნამდვილმა მამულიშვილმა სამშობლოსათვის მსხვერპლად რომ ვერ გაიღოსო“, შვილის წარკვეთილი თავის ხილვისას უთქვამს სახელოვან ქართველ სარდალს.
,,ჩვენი დიდი მოურავი - გიორგი სააკაძე აღმაშენებლის მოდელის პიროვნება იყო - თანმიმდევრული, დღენიადაგ დაძაბული, მარად და ყველგან მთავარი იდეით შეპყრობილი - ერთიანი საქართველოს ხილვის მოსურნე“ ეს სიტყვები ჯანსუღ ღვინჯილიას ეკუთვნის!
გიორგი სააკაძეს ასეთი სიტყვები აქვს ნათქვამი:
„გახსოვდეს: დიდკაცობას კარგი კაცობა სჯობს, კარგ კაცობას - კარგი მამულიშვილობა!“
,,ბედნიერია ის, ვისაც სამშობლოსათვის უძგერს გული“. ეს სიტყვები ეწერა გიორგი სააკაძის ფარზე.
ჩემში აღფრთოვანებას იწვევს პოეტ ვაჟა ოთარაშვილის დამოკიდებულება გიორგი სააკაძის ცხოვრებასა და მოღვაწეობასთან. ბატონი ვაჟა ყოველთვის განსაკუთრებულად საუბრობს სააკაძის ღვაწლზე, წიგნი გამოსცა გიორგი სააკაძეზე.
დაბოლოს, ჩემივე ლექსით მინდა დავასრულო:
ჩემთვის გმირია ბერი თევდორე,
ვაქებ ცოტნეს და ბაგრატიონებს,
ვარ იმ გმირების თანამედროვე,
აფხაზეთში რომ მაგრად იომეს.
ჩემთვის გმირია მერაბ კოსტავა,
სამშობლოსათვის ნამსახურია,
ზვიადს მამულის მადლი მოსავდა,
ნათელში იყოს გამსახურდია.
ახლა შარტავაც უნდა ვახსენო
და მასთან ერთად გაბესკირიაც,
მათ სანთლებს ვუნთებ, სანამ ვარსებობ,
წყალობას შევსთხოვ: ნანას, მირიანს.
დედა ქეთევანს - კახთა დედოფალს
ვუქებ სიმტკიცეს, რწმენას, მოდგმასაც,
წრფელი მადლობა ყველა ეპოქას,
გუბაზს, ფარნავაზს, ვახტანგ გორგასალს.
მე მოწამეთას მიწაზე ვდგევარ,
სული ტრიალებს არგვეთელ ძმების,
მათ არ სჩვევიათ უკან დახევა
და ქარქაშებში ჩაგება ხმლების.
იყო შინდისი, ცხრა აპრილი და
იყო წლების წინ ბრძოლა ტამიშის,
დღეს ჩემშიც ცოცხლობს ყველა გმირი და
ქვეყნის სიყვარულს ვერვინ დამიშლის.
ფეხზე ვუდგები სამას არაგველს,
მარაბდის ველზე დაცემულ ცხრა ძმას,
დედა ღვთისმშობლის კალთა ჰფარავდეს
ამ საქართველოს - სალოცავ ტაძარს.
არ შემიძლია - მეც არ ვახსენო
სააკაძეთა გვარი, ბუნება,
ჩვენი ქვეყანა დღეს რომ არსებობს,
არის იმათი დამსახურებაც.
ქართველი თუ ხარ, არ გქონდეს შიში,
შეინარჩუნე შენი ზნეობა,
დღემდე მაოცებს მხარგრძელთა ჯიში,
ახალციხელთა მხიბლავს მხნეობა.
მტკივა ობლობა ვაჟას შვლის ნუკრის,
წყაროს წყალს ვასმევთ ქორბუდა ირმებს...
ვიდრე ჩაქრება თვალებში შუქი,
თავს ვხრი და ვამბობ: დიდება გმირებს!
ოთარ რურუა