მე მას ხუთი წლის შემდეგ დავურეკე.

რაც არ უნდა უცნაური იყოს, მას ნომერიც კი არ გამოუცვლია, თითქოს მელოდებოდა. როცა მიპასუხა, ამაკანკალა. ბედნიერი ხმა ჰქონდა, ფონზე კი ბავშვები იცინოდნენ.
როცა მიპასუხა და თქვა "ალო" ლაპარაკის უნარი წამერთვა. არ ვიცოდი რა მეთქვა. გამიხარდა, რომ ბედნიერი იყო, მაგრამ ამავდროულად გული მტკიოდა. მაშინ, 5 წლის წინ, იგი მეუბნებოდა, რომ მუდამ ვეყვარები, მე კი მეცინებოდა და ვეუბნებოდი: "შენ შეხვდები მას, ვინც გაგაბედნიერებს".
მაგრამ შინაგანად ვგრძნობდი, რომ არ მატყუებდა. ამის მიუხედავად, მე მაინც მივატოვე იგი. იმის შემდეგ, როცა ისევ თქვა "ალო", გავუთიშე.
სმს მომივიდა. მომწერა: "გამარჯობა! შენს ზარს ველოდებოდი. იმედი მქონდა შენს ხმას ისევ გავიგებდი. მაგრამ შეგეშინდა, როგორც მაშინ. ახლა შემიძლია გავთიშო ეს ტელეფონი. ვიცი რატომაც დამირეკე. რომ გაგეგო ისევ მიყვარხარ თუ არა. ჰო, მიყვარხარ. არც მაშინ არ მომიტყუებია..."
ვცადე გადამერეკა, მაგრამ ნომერი უკვე გათიშული იყო. მეორე დღესაც დავურეკე, შემდეგ ისევ და ისევ. ყოველ დღე. მისი მოძებნა ვცადე. მაგრამ ამაოდ.
ახლა 19 წლის ვარ. მარტო. არც შვილები მყავს და არც ცოლი. ისევ ის ნომერი მაქ, რაც 5 წლის წინ. იქნებ დამირეკოს..
დააფასეთ ის ვინც გყავთ, ახლა და არა შემდეგ))))))