Предыдущая публикация
Բոլորս էլ մեր հոգում ու մտքում ունենք ասելիքներ, որոնք չենք ասում երբևէ։ Նամակներ, որոնք գրում ենք մտքում, շատ հաճախ ճմրթում ու նետում մեր հիշողության մեջ։ Կիսատ նամակներ ու խոսքեր, որ միշտ ծնվում են մթության, մենակության մեջ երազելիս ։
Հաճախ ծնվում որպես պատիժ, հաճախ որպես սփոփանք...
Հոգու խորքից բխած խոսքեր, որ երբեք էլ տեղ չեն հասնի...
Մեկնաբանություններում գրեք՝ թեկուզ անանուն, կամ անհասցե, այն խոսքերը, որ դեռ չեն ասվել…
Ուշացած նամակներ
Следующая публикация
Комментарии 9
Մի ասա միակ։ Մի ասա երբեք։ Մի ասա հավերժ...
Ասա սիրում եմ, բայց չասես ցմահ։ Ասա սիրելի, բայց ոչ ամենա։ Ասա աննման, բայց ոչ անփոփոխ։ Ասա մի մասնիկ, բայց ոչ մի ամբողջ։ Մի խաբիր նրան։ Նրան թող «կիսատ» •••
Հետո դահլիճը կամաց-կամաց կկորցնի լուսավորությունը, հանդիսատեսի նվիրած ծաղիկները կսկսեն թոշնել բեմի մի անկյունում, ու դու չես իմանա`ինչ անել դրանք:
Այդ կիսամութ դահլիճում հետ ու առաջ կանես, կփորձես հաշվել աթոռների քանակը (կհպարտանաս, թե քանի հոգի էին եկել փառքդ գովերգելու), գրպանիցդ կհանես վերջին ծխախոտը, ձեռքերիդ մեջ շուռումուռ կտաս ու նորից չես վառի այն: Դու այդ խաղով կերկարացնես տուն գնալդ:
Իսկ հետո, երբ կհոգնես այդ ամենից, կզբաղեցնես մի աթոռ ու կնայես դատարկ բ...ЕщёԴահլիճի ծափահարությունները, հանդիսատեսի հիացմունքը կխլացնեն քեզ, ու կմոռանաս, որ երբևէ նա եղել է քո կյանքում, որ երբևէ մուսա է եղել քեզ համար: Բայց երբ դատարկվի ողջ դահլիճը, դու վարագույրի հետևից կնայես դատարկ աթոռներին ու ինքդ քեզ կծափահարես, ներսիդ ամբողջ ուժով բարձրաձայն կծիծաղես. կծիծաղես, որ ներսիդ լռությունը պայթի: Դու բեմում կլինես միայնակ. հնարավորինս կմերկանաս ինքդ քո առաջ: Բայց, միևնույնն է, այդ հազարավոր ծափերի մեջ կփնտրես այն մեկի ծափահարությունը, կսպասես այն մեկի խոսքին, ում համար գրվել են բանաստեղծություններդ:
Հետո դահլիճը կամաց-կամաց կկորցնի լուսավորությունը, հանդիսատեսի նվիրած ծաղիկները կսկսեն թոշնել բեմի մի անկյունում, ու դու չես իմանա`ինչ անել դրանք:
Այդ կիսամութ դահլիճում հետ ու առաջ կանես, կփորձես հաշվել աթոռների քանակը (կհպարտանաս, թե քանի հոգի էին եկել փառքդ գովերգելու), գրպանիցդ կհանես վերջին ծխախոտը, ձեռքերիդ մեջ շուռումուռ կտաս ու նորից չես վառի այն: Դու այդ խաղով կերկարացնես տուն գնալդ:
Իսկ հետո, երբ կհոգնես այդ ամենից, կզբաղեցնես մի աթոռ ու կնայես դատարկ բեմին: Կնայես, կորոնես քեզ, բայց չես գտնի, որովհետև իրականությունդ բեմում չէր, իրականությունդ այդ դատարկ աթոռներն ու կիսամութն են, դու իրական ես ու համարձակ սպիտակ թղթերիդ առաջ:
Այդ լռության մեջ կսթափվես դռան ճռռոցից, երբ դռնապանը կգա ստուգելու դահլիճը, կդասավորի աթոռները՝ քեզ չնկատելով: Դու, կիսահեգնական ժպիտը դեմքիդ, աննկատ դուրս կգաս՝ ծաղիկներդ թողնելով դռնապանի կնոջը… Եվ երկար կքայլես գիշերային կիսադատարկ փողոցներով ինչ-որ բան կորցրածի նման: Եվ երբ չես գտնի (սովորաբար կորսվածներն այդպես էլ չեն գտնվում. չեն գտնվում, որ միշտ որոնվեն), ձեռքդ թափ կտաս օդում, կսրբես մի համարձակ արցունք ու կգնաս տուն:
Կգնաս, որ նրան կերտես տողերիդ մեջ...
Նրան, ով նամակներ չի կարդում
Հեղինակ: Օֆելի Դալլաքյան