იცით დავიღალე?!

იცით მიჭირს... ოცნებაც კი მიჭირს... ძალიან ბევრი ცუდი ვნახე, ძალიან ბევრი ვიბრძოლე... ვიბძოდი ჩემი ბედნიერების შესაქმნელად მაგრამ საბოლოვოდ მეც დავნებდი.. დავნებდი ცხოვრებას და ვგრძნობ, რომ დღითიღე მიმძიმს აქ გაჩერება... ყველა და ყველაფერი გაუფერულდა, ყველაფერს აზრი ეკარგება... მზეც კი აღარ კაშკაშებს ისე როგორც ადრე, ადრე ყველაფერი სხვაგავრად იყო.. დილით გავიღვიძებდი თუ არა ფანჯარას გამოვაღებდი და ჩავისუნთქავდი განთიადის მსუბუქ ჰაერს, მაშინ ყოველი დღე რაღაც სხვანაირი იმედით მათენდებოდა.. ახლა? ახლა უიმედოდ ვახელ თვალებს, თითქოს უკვე ყველაფერი ვნახე ამ ცხოვრებაში... არადა მე ხომ ბედნიერებაც არ ვიცი რა არის.. ჯერ კიდევ ბევრი რამე არ ვიცი მაგრამ ადამიანს ხომ უნდა ქონდეს სურვილი ყველაპრის გაგების ყოველი წამით დატკბობის მე ეს არ მეხება მე მგონი ადამიანიც აღარ ვარ... ვარსებობ იმ იმედით რომ ოდესმე ჩემთვის სამუდამოდ დაღამდება და მეც დავისვენებ... ხო ვხვდები რომ ძალიან არეულად ვწერ მაგრამ მინდა ყველა სიტყვაში იგრძნობოდეს თუ მე როგორ ვარ ამ წუთას.. იმასაც ვხვდები რომ თქვენ ამას ვერასოდეს ვერ იგრძნობთ... ალბათ მეც ეს მიიოლებს წერას, არ მინდა ჩემი სევდა ვინმეს მოვახვიო თავს მინდა რომ ყველას მხიარული ვახსოვდე და არა დეპრესიული, ცხოვრებაზე ხელჩაქნეული და გულჩათხრობილი... და ბოლოს იგივე ფრაზით დავამტავრებ წერას რითიც დავიწყე... იცით დავიღალე?!