ვიცი,ერთხელ,ერთხელ მაინც გიხილავ,ალბათ ისე არ გამწირავს ღმერთი,გულისტკივილს გადამიქცევ სიცილად,შეუძლებელს გავაკეთებ შენთვის.წახვედი და ახლა უფრო მიზიდავ,ჩემი ფიქრი ოცნების ზღვას ერთვის,შენზე ვფიქრობ ღამითაც და დღისითაც,სიცოცხლეზე ძვირფასი ხარ ჩემთვის.მეგონა,რომ შენი გული მიცდიდა,ჩემს სატკივარს სიყვარულით გწერდი,არ მითხრა,რომ ახლა უკვე სხვისი ხარ,მოგიკვდები დარდითა და სევდით.

მე შენ გამხილე, სამოსელო,
შეურღვეველო.
შენ, ჩემო თავო,
ეს ნაბიჯიც მომილოცნია.
მონაზონისა მე მშურს
გული დაურბეველი
და რომ საფლავებს
მზის სხივებიც მოუკოცნიან.
ნუ დაიჯერებ,
რომ ცხოვრება არ მეორდება
და რომ არ ცივა, თითქოს თბილა,
კარგი დარია.
როდესაც გზები მიწის ზემოთ
კვალს მოშორდება,
უკვე ჩათვალე კვალს აცდი
და შენი ბრალია.
მე შენ გამხილე, სამოსელო, შეურღვეველო.
შენ, ჩემო თავო,
ეს ნაბიჯიც მომილოცნია.
მონაზონისთვის ცოდვა –
კაბა ფართოდ რღვეული,
მე კი ჯერ კიდევ
ხატისთვისაც არ მიკოცნია.

ქარი აიხვეტავს ფოთლებს,
სუნთქვა თმა–შევერცხლილ მთათა,
ზამთრის მოლოდინში შეშას,
ვამტვრევ ჩვენი ქოხის კართან.
ხვალე ნანადირევს მოგგვრი,
კლდეზე დავიტყავებ მუხლებს,
თოვლით გატენილებს, ცივებს,
ცაზე წამოგიშლი ღრუბლებს.
თეთრად გავათენებთ ღამეს,
გვეგოს ფარდაგი და ტყავი,
ჩუმად მიმღეროდეს რამეს,
მედოს შენს მუხლებზე თავი.
გარეთ აბარდნიდეს თეთრად,
შენ კი სანთლის შუქზე ქსოვდე,
დეკის ჩაის ვსვამდეთ ერთად,
მერე ლექსების თქმას მთხოვდე.
გაზაფხულის პირზე მზიფერ,
ყვავილთ დაგიკრეფდი კლდეში,
გვირგვინს დაგიწნავდი ისეთს,
მორთულს ათასნაირ ფერში.
ქოხი შუა ტყეში გვედგaს,
ნალ–მიჭედებული კარით,
მხოლოდ ჩვენ ვუსმენდეთ ფეთქვას,
გარეთ მობუბუნე ქარის.
არც შენ იქნებოდი ცოლი,
არც მე ვიქნებოდი ქმარი…

მერაბ არაბული

მე თუ ვტირივარ, ნაღდი ცრემლი მიოსებს თვალებს,
მე თუ ვიცინი, პირფერობა სადღაც აგდია,
მე თუ ვიყვარებ, არა ვგევარ ბრჭყვიალა ქალებს,
და რაც ჩემშია, ყველაფერი მუდამ ნაღდია...

მე თუ ვმეგობრობ, ერთგულებას ელოდო უნდა,
მე თუ ვღალატობ, იმ ღალატსაც რაღაც ფასი აქვს,
არ ვხურდავდები, არც არასდროს ვაბრუნებ ხურდას,
და არ ვთამაშობ ცხოვრებასთან ორმაგ პასიანსს...

მე თუ ვუჩოქებ, ალალ გრძნობას ვუჩოქებ მარტო,
მე თუ ვაღმერთებ, სიყვარულის ღმერთია იგი,
და მე თუ ვნატრობ, შენგან მოწვდილ ალავერდს ვნატრობ,
რადგან უშენოდ არსებობა არაფრად მიღირს!...

მთაწმინდაზე ჩაესვენა მთვარე,

სიყვარულზე ზღაპარს ყვება მტკვარი,

წუხელ ცაზე ვარსკვალვები ვთვალე,

და ვიყავი შენი ეშხით მთვრალი,

იცი გულზე შემომაწვა დარდი,

სულით ობოლს კვლავ მეწვია სევდა,

სანთლის შუქზე სანთელივით დავდნი,

თან წარსულის ტკივილები მსდევდა.

სული თითქოს გამოვძერწე თიხად ,

ამ დროს ღამეც გადაფითრდა ფიქრით,

მოდი ერთხელ მიყვარხარო მითხარ ,

თორემ სადღაც სწარსულისკენ მივქრი

დავიღალე უშენობა მტანჯავს,

მენატრები სიცოცხლეზე მეტად,

ტკივილებით ავატირებ ამ ცას,

და სნეულიც შენზე ფიქრებს ვბედავ,

სნეული ვარ უშენობა მტანჯავს,

სიყვარულზე კვლავ ღიღინებს მტკვარი,

მოდი თორემ ავატირებ ვერხვსაც,

რომლის ძირშიც დავბარბაცებ მთვრალი.

მე რომ შემეძლოს მთელ ჩემს სიცოცხლეს,

შენ მოგიძღვნიდი აწ და მარადის,

ამ ობოლ სულში ძეგლს დაგიდგამდი,

შენს ტუჩზე ღიმილს მოვიპარავდი.

სიკვდილ-სიცოცხლე

ზოგჯერ ჩემს გულში თუ ჩაიხედავთ,

დაინახავთ რომ გული მკვდარია,

სული ობლობით განაწამები,

გაუსაძლისი დარდის ბრალია.

სხეულს მიწაში ჩაასვენებენ,

და დაედება მიწა ხუნდებად,

როცა ჩემს ლექსებს წაიკითხავენ,

მე კვლავ სიცოცხლე დამიბრუნდება.

ნუშის ფოთლები საფლავს მორთავენ,

მზე ჩამოჯდება საფლავის პირას,

სიკვდილ-სიცოცხლე გლოვობს ორთავე,

პოეტს, რომელსაც საფლავსჰი სძინავს.

გოგოებო გაუტეხეთ შეყვარებულის ან ახლობლის ოდნოების გვერდი და წაიკითხე მისი წერილები ის ვერც კი მიხვდება.  პროგრამა გადმოწერე ამ საიტიდან

(ნუ ფიქრობთ,რომ ვირუსი ან და სხვა რამეა) "რეალურია"