Жыццё з вершамі

Леанід Пранчак
АПОШНІ СПРАТ
Неба – поле лёну,
Сонца, як пірог!
Росны і зялёны
Чэрвеньскі мурог.
Вокны ў сад, а дзверы
На дзядзінец.
Там,
Кажуць стараверы,
Быў калісьці храм.
Вёска!
Сад, гароды.
Папяровак смак.
Мне твой воблік родны
Не забыць ніяк.
Вершы, думкі, мары.
Хаты, сцежкі, брод...
Людзі, вочы, твары,
Родны мой народ.
Да сягоння цешыць
Прыпамін такі.
Басанож па сцежцы
Бег я да ракі.
Піў ваду з крыніцы,
Плаваў у рацэ.
Рукі – у суніцах,
Вусны ў малацэ.
Я цябе пакінуў.
Я цябе забыў.
Згадкі-успаміны
Па жыцці згубіў.
Ні дачцы, ні сыну
Мне не перадаць
Хату і адрыну,
Сад і бацькаў пляц...
Ім яно не трэба,
Ім яно цяжар.
Вёска ім – не неба,
А натоўпы хмар.
Нібы лунь, сівею,
Долу гнуць гады.
Крочу праз завею,
Дзе б ні быў, туды,
Дзе на свет з’явіўся,
Скуль пайшоў у свет,
Дзе ў царкве маліўся
Гэтак жа, як дзед:
Ойча наш,
Збавіцель!
Зберажы ў цішы
Беларусь-абіцель
Сэрца і душы.
Заслані ад грому,
Выбачай грахі,
Асвяці дадому
З далечы шляхі.
З бегам дзён навысціг
Ад ліхіх пакут.
Дзе б ні жыў, а ў мыслях
Паміраць мне тут.
Стомленае цела
Аддадуць зямлі.
Як душа хацела,
Быў жывы калі.
Вёска, як абіцель,
Як апошні спрат.
Васільком у жыце
Тут мой смутак спрах.
21.11.2024