Антаніна Хатэнка

ДЗЬВЕ ЗОРКІ
Здалося, сьвет ляціць у апраметную.
Нібыта ў друз рассыпаўся мой сьвет.
Але зь вякоў мільгаюць ледзь прыкметныя
церазь цямрэчу й сьмерчы зоркі дзьве.
Адвагі зорка й зорка сьцятай памяці
ўсё мільгацяць, хоць квёлыя, з глыбінь.
Ці не ў глыбіні тыя вастрабраміце
ўсе, хто ўжо адсьвяціў тут, адлюбіў?
А, мабыць, гэта вы над зеўрай-прорваю
трымаеце на белым крыльлі сьвет,
дзе незабыўна пахнуць вёсны ворывам,
трымцяць здалёку ў вокны зоркі дзьве?
Дзе з дум і ніў застуджаных няздужаны
разьясьніваецца ў німбе неба сьвет.
І дзе ў дарозе памятлівай душы нам
адважна прасьвятляюць зоркі дзьве...
19.11.2025