РАВШАНИ ДАР ШАБИ ТОР( Шарипова 🌿)

Подписывайтесь на канал "Гулҷаҳон Шарипова & ATOMY 💝" в WhatsApp: https://whatsapp.com/channel/0029Vb72bM84inoqval0RZ2g

Модар фаришта нест Модар фаришта нест, сутуни ду олам аст, Модар – Ҳаво зи мӯҳраи бобои Одам аст. Ҳаргиз фаришта қудрати модар надоштааст, Ҳаргиз фаришта хоҳару додар надоштааст. Фарзанди нӯҳмоҳаи дар бар надоштааст, Овози нарми аллаи модар надоштааст. Пистони шири додаи ӯ рамзи покӣ аст, Модар фаришта нест, як инсони хокӣ аст. Модар зи лои тоқату хелидаи ғам аст, Ӯ ибтидои зиндагии зоти одам аст. Ӯ ҳамсарасту дилбарасту духтару зан аст. Нозуктарин дил асту боқувваттарин тан аст, Батнаш фазои маскани меҳр асту меҳан аст, Модар фаришта нест, муқаддастарин ЗАН аст. Субхиддин Шамсиддинзода.          ┄┅অঠই✯❀✯ইঠঅ┅┄

***** МУНОҶОТ ***** Ё Раб, назаре кун ба дили зори Муродӣ, Саршори ғам аст синаи афгори Муродӣ. Сар то қадамам ғӯтида бар домани исён, Тарсам, чи шавад оқибати кори Муродӣ. Бо лутфу карам роҳе намо сӯи наҷотам, Чунки набувад ҷуз ту мададгори Муродӣ. Бо рӯи ниёз омадаам пеши дари ту, То сози қабул тавбаву изҳори Муродӣ. Эй Холиқи пок , оинае соз диламро, Равшан бинамо гавҳари дидори Муродӣ. Ҷуз Ту натавонад касе бедор бисозад, Аз хоби гарон қалби гунаҳкори Муродӣ. Ҳар гоми маро ҷониби даргоҳи худат бар, Гар мунҳариф*аст пояи рафтори Муродӣ. Думболи Калому сухани поки Расулат Побаста бикун ҷумла ҳама кори Муродӣ. Рӯзарду сарафканда макун пеши Ҳабибат, Бо дидани Ӯ рӯи нагунсори Муродӣ. Шояд гунаҳам бештар ояд зи савобам, Нодида бигир иллати бисёри Муродӣ. Он лаҳза, ки омад малаки мавт суроғам, Осон бинамо ҳолати душвори Муродӣ. Бо гавҳари имону ба гуфтори шаҳодат, Рахшанда бикун хотимаи кори Муродӣ. Тарсам зи азоби сақару рӯзи ҳисобот, Хун мечакад аз синаи ғалбори Муродӣ. Як лаҳзае аз раҳмати худ дур магардон, Ҷуз бори гунаҳ чист ба хирвори Муродӣ!? Хайру амали нек бидеҳ, токи бигардад, Дар хонаи торику сияҳ ёри Муродӣ. Бе саҳву хато кист, ки афви ту нахоҳад, Бе афви ту хорист сазовори Муродӣ. Аз ҷумлаи некони дарат ҳашр бигардон, Дар рӯзи ҷазо ҷисми пурозори Муродӣ. Он рӯзе, ки аз ташнагӣ сӯзад даҳану ҷон, Сероб бикун ҳалқи гирифтори Муродӣ. Вазнинӣ бидеҳ бар амали неки мизонам*, Аз бори гуноҳ, карда сабук бори Муродӣ Ҳолам чи шавад аз пули бурандаву борик, Ёро, Ту бигир дасти хатокори Муродӣ. Аз оташи пурваҳшату пурсӯз нигаҳ дор, Ҷону тани озурдаву ғамбори Муродӣ. Дар ҳарду ҷаҳон мағфирату офиятам деҳ, То онки саодат бишавад ёри Муродӣ. Бо ҳамду саноят бикунам хатми муноҷот, Ё Раб, бипазир ҳарфи гуҳарбори Муродӣ. Ҳар бандаи бо дасти дуоро Ту биомурз, З-ин ҷумла мани оҷизу ночори Муродӣ. - (МУРОДИИ ХАТЛОНӢ).08.02.2017. - Мунҳариф* - аз роҳи рост баромада. Мизон* - тарозу, тарозуи аъмол. Пули бурранда* - пули сирот, гузаргоҳи борику тезе, ки аз рӯи дӯзах ба тарафи ҷаннат кашида шудааст.

#Қиссаи_руз... Дар рузи туй арус ва дугонаҳояш ба яке аз кошонаи ҳусн барои ороиш ва омода шудан ба шаби туйи арусии худ рафтанд. Вақте ки кормандони кошонаи ҳусн ороиши дугонаҳои арусро ба анҷом расониданд барои ороиши арус оғоз намуданд, арус зиддият нишон дод ва гуфт ба ҷуз сурма дар чашомнам ва каме ранг барои лабҳом дигар чизе намехоҳам. Арус ба духтари ороишгар гуфт: - Ман ҳоло мехоҳам намоз хонам. Лутфан хока (пудра), ва дигар рангҳоро барои ороиши ман накунед, то ман хонда шудан. Пас аз шудани намозам танҳо сурма ва каме барои лабҳоям сурхи тамом дигар чизе намехоҳам. Духтари ороишгар хашмгинона ҷавоб дод: - Ман инро чӣ тавр қабул кунам ман тамоми кори аз дастам меомадаро кардан мехоҳам, то Шуморо ороиш диҳам?? Арус боисрор ҷавоб дод: - Лутфан маро озор надиҳед, монед ман намоз хонам пас аз ба охир расидани туйям худ ягон коре мекунам. Хавотир нашавед барои ин кор ба Шумо подош медиҳам ва музди кори Шуморо ман худ ҳамашро пардохт мекунам. Духтари ороишгар исрор намуд, арус ҳам ба ҷуз итоад дигар чизе нагуфт. Духтари ороишгар дар муддати кутоҳ ба арус табдил дод ва баъд аз ӯ хоҳиш кард, имруз аз баҳри намоз гузарад. Арус ба ҳаммоме ки дар кошонаи ҳусн буд руй овард ва ороишро аз худ пок намуд. Арус пас аз ин ба утоқи шафат барои хондани намоз рафт. Аз байн тахмин бисту панҷ дақиқа гузашт, аммо аз арус ҳеҷ дараке набуд. Вақт гузашт қариб як соат ва арус ҳоло ҳам дар дохил намоз мехонд, кормандони кошона ба ташвиш сар карданд. Духтаре ки арусро ороиш дода буд ба утоқ даромад ва арусро дар ҳолати саҷда дид... Аз паси духтар дигар кормандон дугонаҳои арус ба хона ворид шуданд. Духтари ороишгар зуд омад арусро такон дод, ки арус ба паҳлу афтид. Бо садои баланд духтар гиря олуд: - Арус мурдааст, арус мурдааст! - гуён аз ҷояш ҷаста хест. Ҳама гирён шуданд, аммо беихтиёр дугонаи арус ба духтаре ки арусро ороиш дода буд нигоҳ намуда гуфт: - Дарси марг даҳшатнок аст... ______________ Бале ин як дарси марг буд барои ононе ки барои забогӣ мекушиданд... Худованд зебогиро дуст медорад, аммо на зебогии сунъиро балки зебогии табиииро дуст медорад...(?) Таҳияи Шарипова 🌿

Савори таксӣ шудам. Чун ҳаво гарм буд, гуфтам: Ака, кондисионер кор мекунад? Гуфт: Кор мекунад, аммо мехоҳам ранҷи он заҳматкашонеро, ки имрӯзҳо дар чунин ҳавои гарм пахта мечинанад, дарк намоям. Гуфтам: Бақлашкаат об дорад? Гуфт: Надорад, чун мехоҳам мушкили мардуми садҳо деҳаеро, ки оби тозаи нушиданӣ надоранд, эҳсос кунам. Гуфтам: Лоақал ягон мусиқӣ гузор, ки хиёламон ба он банд шаваду гармӣ ва ташнагиро эҳсос накунем. Гуфт: Мусиқӣ дорам, аммо ҳоло бояд ахборро гуш кунам. Ман ҳам сокит шудам ва чизе нагуфтам. Вақте пиёда шудам, дарро бастаму ба роҳам идома додам. Гуфт: Роҳпулиатро намедиҳӣ? Гуфтам: Намехоҳӣ вазъияти нафақахӯронеро дарк намоӣ, ки ду моҳ боз нафақаашонро нагинифтаанд? ))

Вақте ки ман зебо будам, дунёи ман зебо набуд, Дар дафтари сабзи ғазал пайғоми Мавлоно набуд. Дар хандаҳои гулдара, дар нағмаҳои бефара, Нури булӯри шаршара дурри шарарафзо набуд. Моҳи асал буд бе асал, девони руъё бе масал, Дар ҷилваи тасвирҳо дирӯзро фардо набуд. Вақте ки ман фар доштам, аз меҳр афсар доштам, Дар пойи дил сар доштам, чашми фалак бино набуд. Вақте ки базморо будам, дар хандаам ғам мегирист, Байни замину осмон монанди ман танҳо набуд. Вақте ки ман даф мезадам, каф мезадам, таф мезадам, Дар хонақоҳи ошиқон шӯри малак барпо набуд. Вақте ки ман шайдо будам, дар зарраҳо пайдо будам, Шайдои ман пайдо набуд, пайдои ман шайдо набуд. Вақте ки байни ишқу ман хуршед будӣ чархзан, Дар маҳшари рақси самоъ Шамсулҳақу Мавло набуд... 🖍 Гулрухсор , Шоири халқии Тоҷикистон

Ҳамди беҳад бар Худои ломакон Ломакону соҳиби қавну макон Фурсате бахшид, ба ман бори дигар, То мани хуниндилу хунинҷигар Ваҷҳ сӯйи қибла овардам зи нав Ёди Байтулкаъба овардам зи нав Хонаи ҷонам зи ту нуронӣ шуд, Пур зи нури ояти раббонӣ шуд Аз ҳарими ғусса берун омадам, Сӯйи он Мавлои бечун омадам Шояд Ӯ бахшад гуноҳи кардаам Ҳар хатову иштибоҳи кардаам Тӯшаи ман ашки чашмони ман аст, Нолаву фарёду афғони ман аст. Нек медонам, ки бахшояндаӣ Дӯстдору меҳрубони бандаӣ Эй Худои покбозу покбин, Мағфиратро ҳам ба чашми кам мабин Ҳар ки ин даргаҳ зиёрат мекунад, Хонаи дилро иморат мекунад حمد بی‌حد بر خدای لامکان لامکان‌صاحب کون و مکان فرصتی بخشید که بار دگر تا من خونین دل خونین جگر وجه سوی قبله آوردم ز نو یاد بیت الکعبه آوردم ز نو خانه ی جانم ز نو نورانی شد پر ز نور آیت ربانی شد. از حریم غصه بیرون آمدم، سوی ان مولای بی چون آمدم شاید او بخشد گناه کرده ام هر خطا و اشتباه کرده ام توشه ی من اشک چشمان من است ناله و فریاد و افغان من است نیک میدانم که بخشاینده یک دوستدار و مهربان بنده ی ای خدای پاکباز و پاکبین مغفرت را هم به چشم کم مبین هر که این درگه زیارت میکند خانه ی دل را عمارت می کند

Як зани ҷавон дар боғчаи бачагон мураббия шуда кор мекард. Рузе ӯ машғули пӯшонидани мӯзаҳои писараке буд. Ҳарчанд кӯшиш мекард, аммо пойҳои писарак ба мӯзаҳо намеғунҷид. Пас зани ҷавон писаракро бағал карда ба болои миз шинонид ва дубора кӯшиши пӯшонидани мӯзаҳоро кард. Билохира баъди чандин бор фишор додану арақ рехтан, мӯзаҳоро ба пои писарак пӯшонид. Зан аз ҷой бархост ва ҳоло нафаси озод нагирифта буд, ки писарак гуфт: — Мӯзаҳома чаппа пӯшонидед. Зан ночор боз бо фишори зиёд ва эҳтиёт шудан, ки писарак аз миз наафтад, мӯзаҳои чаппа пӯшонидаро кашид ва бо ҳамон заҳматҳои зиёд дуруст пӯшонид. Аммо писарак гуфт: — Ин мӯзаҳо аз они ман нест. Зани ҷавон як нигоҳи сард карду гуфт: — Чи гӯямат охир!? Ӯ боз мӯзаҳоро бо азоби зиёд аз пои писарак кашид ва пурсид: — Ин мӯзаҳои кист? Аз худат канӣ? Писарак гуфт: — Ин мӯзаҳои бародарам аст, аммо модарам гуфт, ки ҳаминҳоро пӯш, ҳеҷ боке надорад. Зани ҷавон, ки сахт асабонӣ шуда буд, кӯшиш мекард, ки ором бошад ва мӯзаҳоеро, ки ба пои писарак намеғунҷид, бори сеюм пӯшонид ва оҳи сабуке кашиду гуфт: — Хуб, ҳоло дастпӯшакҳоят канӣ? Писарак гуфт: — Дар даруни музаҳоям буд.)

БАР МУРДАДИЛОН ПАНД МАДЕҲ... Имрӯз касе маҳрами асрори касе нест, Мо таҷриба кардем касе ёри касе нест. Ҳар марди шутурдор Увайси Қаранӣ нест, Ҳар шишаи гулранг ақиқи яманӣ нест. Ҳар сангу гиле гавҳари ноёб нагардад, Ҳар Аҳмаду Маҳмуд расули маданӣ нест. Бар мурдадилон панд мадеҳ, хеш маёзор, Зеро ки Абуҷаҳл мусалмон шуданӣ нест. Бо марди Худо панҷа маяфкан чу Намруд, Ин ҷисми Халил аст, ки оташзаданӣ нест. Хушнуд машав, душман агар кард муҳаббат, Хандидани ҷаллод зи ширинсуханӣ нест. Ҷое ки бародар ба бародар накунад раҳм, Бегона барои ту бародар шуданӣ нест. Садбор агар доя ба тифли ту диҳад шир, Ғофил машав, эй дуст, ки модар шудани нест. Мавлоно Ҷалоддини Балхӣ

ЯК ҲИКОЯИ ПАНДОМЕЗ Муаллиме нақл мекунад: Дар мактаби ибтидоӣ дарс медодам. Муддате буд, бачаҳоро барои як маҳфиле омода мекардам. Падару модарашро ҳам даъват карда будам. Бо бачаҳо чандин маротиба тамрин кардем. Ҳама хуб буд. Маҳфил шуруъ шуд. Ногаҳон духтаре аз ҷамъ ҷудо шуду ба ҷойи хондани суруди якҷо ба ҳаракатҳои ҳархела шуруъ кард. Дасту по меҷунбонд ва худашро ақибу пеш мебурд ва ҳаракатҳои аҷибе анҷом медод. Дигар бачаҳо ҳам сурудро мехонданд ва ҳам механдиданд. Каме монда буд, ки ба хотири хандаашон ҳама он чизе, ки омӯзонда будам, барбод равад. Ба худ гуфтам: Чаро ин духтар чунин мекунад? Чаро аз рафтораш шарм намедорад? Ин ки қаблан дар мактаб духтари заранг ва оқила буд. Намунаи хубе дар байни бачаҳо буд. Рафтам рӯ ба рӯяш ва ба сӯяш ишора кардам. Гӯё маро нафаҳмид. Ҳамон қадар асабониям кард, ки ҳатто, оби даҳонамро наметавонистам қурт диҳам. Ба зӯр худамро идора мекардам ва оромона пешаш рафтам. Аммо ӯ дуртар рафту ҳамоно чунин нағмаҳояшро идома медод. Саҳна пур аз одам буд, ҳама механдиданд. Нигоҳам ба мудири мактаб афтод, рангаш иваз шуда буд. Аз асабоният ва шарм аз сару рӯяш арақ мерехт. Аз ҷояш бархост ва ба наздам омад, сарашро наздик овард ва бо ғазаб гуфт: - Чаро ин духтар чунин мекунад? Ман ҷавобе надоштам. Модари духтар дар канорам буд. Ба тамом механдид ва пештар рафта, кафкӯбӣ мекард. Духтарак ҳам бо ташвиқи модар гармтар аз пештар шуда буд. Ҳамин ки суруд тамом шуд, бо қаҳр ба саҳна рафтаму бозуи духтарро гирифтам ва гуфтам: -Чаро ин коро кардӣ? Чаро бо рафиқонат суруд нахондӣ? Духтарак ҷавоб дод: -Охир модарам инҷост, барои модарам ин корро мекунам! Ман, ки сахт ғазабнок будам, гуфтам: -Охир намебинӣ, ҳама мисли ту падару модарҳояшон инҷост? Чаро онҳо чунин накарданд ва худро мисли ту шарманда насохтанд? Дидам, ки дар чашмонаш ашк пайдо шуд ва гуфт: -Муаллим, сабр кунед, бигзор, модарам хабардор нашаванд. Модари ман мисли дигар модарҳо нестанд. Модари ман кар ва лол аст. Намешунавад ва ман бо ҳаракатҳоям шодӣ ва калимоти зебои сурудро барояш мефаҳмондам, то ӯ ҳам мисли ҳама модарон шодиро ҳис кунад, ин кори ман рақсу пойкӯбӣ набуд, ин забони ишора аст, забони кару лолҳо. Ҳамин ки ин суханонро гуфт, мисле, ки зонуҳоям карахт шуд. Худамро дошта натвонистам. Духтаракро дар оғӯш гирифта, дар ҳоле, ки ашкам мерехт, ба ӯ таҳсин гуфтам: - Офарин, духтарҷон! Ту беҳтарини ин саҳна будӣ. Модараш, ки дар як кунҷи саҳна менишаст, аз шодӣ дар куртааш намеғунҷид. Як лаҳза ҳама хомӯш монд. Ба гӯши ҳамдигар гап мезаданд ва сипас, ҳама кафкӯбӣ карданд. Чун ҳама аз вазъ огоҳ шуданд, мисли ман зудқазоваткардаҳо ба гиря даромаданд. Аз ҳама ҷолибтар ин ки мудир омада, унвони донишомӯзи намунавиро ба ӯ тақдим намуд. Духтарак дасти модарашро гирифту пеш-пеши модараш ҷасту хез мекард, то модарашро шод кунад. Дарси ин ҳикоя ин аст, ки зуд асабонӣ нашавем. Сабр дошта бошем ва барвақт қазоват накунем! "Маърифати омӯзгор"