Вақте ки ман зебо будам, дунёи ман зебо набуд,

Дар дафтари сабзи ғазал пайғоми Мавлоно набуд.
Дар хандаҳои гулдара, дар нағмаҳои бефара,
Нури булӯри шаршара дурри шарарафзо набуд.
Моҳи асал буд бе асал, девони руъё бе масал,
Дар ҷилваи тасвирҳо дирӯзро фардо набуд.
Вақте ки ман фар доштам, аз меҳр афсар доштам,
Дар пойи дил сар доштам, чашми фалак бино набуд.
Вақте ки базморо будам, дар хандаам ғам мегирист,
Байни замину осмон монанди ман танҳо набуд.
Вақте ки ман даф мезадам, каф мезадам, таф мезадам,
Дар хонақоҳи ошиқон шӯри малак барпо набуд.
Вақте ки ман шайдо будам, дар зарраҳо пайдо будам,
Шайдои ман пайдо набуд, пайдои ман шайдо набуд.
Вақте ки байни ишқу ман хуршед будӣ чархзан,
Дар маҳшари рақси самоъ Шамсулҳақу Мавло набуд...
🖍 Гулрухсор , Шоири халқии Тоҷикистон