АФТИДӢ?

ДУБОРА БАРХЕЗ…
Боре, замони кӯдакӣ поям ба санге бархӯрда, ба замин афтодам.
Аз шиддати дард намедонистам, ки чи кор кунам. Чанд нафар дар канорам гузаштанду гӯё маро он замон надиданд. Аммо бо ин ҳама бо нигоҳи кӯдакона интизори дасте будам, то бо кӯмаки ӯ дубора бархезам ё ба сухане таскинам диҳад...
Он лаҳза сухани пирамарде, ки худ бо асо базӯр роҳ мерафт, сахт таконам дод:
“Бачаҷон, афтидӣ, дубора бархез. На, интизори дасте бошу на ба умеди чизи дигаре...”
Ин ду сатри тиллоӣ ва он хотираи кӯдакӣ солҳо бароям чун шиор буд ва имрӯз бошад пас аз воқеъае ба ёдам расид...
Афтидӣ, дубора бархез, зеро иддае ҷуз тамошо коре намекунанд ва дар ин гуна лаҳзаҳо ҷамъе ва дӯстонат ҳамон роҳгузаронеанд, ки ба роҳи худ мераванд...
Афтидӣ, дубора бархеста, бо неруи бузургу рӯҳияи шикастанопаз ва гомҳои устувор ба роҳат идома деҳ, зеро ту Худое дорӣ, ки Юсуфро чоҳи зулмат раҳо намуда, азизи Миср кард...
???