მე სევდის ფერი ნოემბრის თვიდან,

მოველ ამ სოფლის დაღლილ მიწაზე,
ბევრჯერ დავყევი ბილიკებს მთიდან,
ბევრი ვიარე ბარში, ქვიშაზე.
ბევრჯერ წავაწყდი უსამართლობას,
ბეჩავთ მჩაგვრელის ამაყ სიცილსა,
სულ ცოტა ვნახე გულთა მაღლობის
კაცი, ხვდებოდეს სხვების ტკივილსა.
შეგუებულა ხალხი სიკვდილს და
არ ებრალებათ ჭირისუფალი,
ეშმაკებივით სვრიან სინდისს და
მით ვერ მიცვნია მათში უფალი.
ყველას თავისი თავი ადარდებს,
არც სამშობლო და აღარც ღმერთი სწამთ,
გუშინდელ ნაშოვნს დღევანდელს ადარებს,
მეტი უნდათ და კიდეც მეტი აქვთ!
ზედ შესდგომიან გზაზე წაქცეულს,
დააბიჯებენ არცა ჰკითხავენ,
რა უჭირს დარდის ფერფლით გალეულს,
არ იციან და ისე კიცხავენ!
დახარბებულან ეშმაკის მოწვდილ,
ფულსა და მოკვდავ აღზევებასა,
გაჭირებულის ხელებ გამოწვდილ
არ თაკილობენ გაძევებასა!
მსახურს ვახშამზედ მოყრა მარილის,
დავიწყნია და ის კი აგინებს,
იქვე მეზობლად დედა თავის შვილს,
ცრემლ მორეული მშიერს აძინებს!
დავიწყებიათ უგუნურთ,ხარბებს,
რომ უკვდავებას გვჩუქნის უფალი,
სიკეთის ქვებით აგებდნენ ტაძრებს
ეშმაკს კი მტკიცე უთხრან უარი.
თორო,მოკლეა ყველა სოფელი,
დღის ბოლო ოდეს ყველგან ღამდება,
ვინ შეიყვაროს ცუდის მყოფელი,
ჟამი წაიღებს, წარსულს ჰბარდება.
ვის წაუღია ამქვეყნიური,
სიმდიდრე იქეთ ვის წაჰყოლვია,
სიკეთე არი მარადიული,
საყუკუნეებს რომ გაჰყოლვია!
~მთიელი~