Мен ёшлигимдан уйга кеч қайтишга

одатлангандим, қўпол қилиб
айтганда кўча дайдиси эдим.
Бундан онам хафа эдилар. Бу ишим
онамга ёқмас эди. Холат шундай
давом этаверганидан кейин онам
хар куни уйимизни ошхонасида
турган музлатгич эшигига бир парча
қоғоз ёпиштириб қўядиган
бўлдилар. У қоғозда овқат, нон ва
бошқа нарсаларни жойини, менга
осон бўлиши учун ёзиб қўярдилар.
Кунлар ўтиб онамни эслатма
қоғозлари ривожланиб борди. Унда
энди баъзи талаб, илтимослар ва
кийимимни кир бўлганларини кир
ювадиган машинага қўйишим, мухим
ишлар вақти ва бошқа нарсалар
ёзиларди.
Афсус йигитчалик давримнинг кўп
қисми шундай ўтди. Бир кеча жуда
кеч қолдим, онамни рисоласи
одатдагидек музлатгич эшигида
кўрдим, аммо ўқишга эриндим ва
уйқу ғолиб келиб ухлаб қолдим.
Эрталаб дадам мени кўзларида ёш
холда уйғотдилар, жуда хайрон
бўлиб уйғондим.
“Ўғлим онанг оламдан ўтди!” -
дедилар. Билсангиз эди, бу хабар
қанчалар менга таъсир қилганини.
Онамни дафн қилдик, кечқурун уйга
кириб кроватга чиқиб оёғимни
чўзаётиб онажонимни ёзган
рисолалари эсимга тушди. Югуриб
бориб музлатгич эшигига
қистирилган қоғозни, онамни энг
охирги ёзган хатларини қўлимга
олсам, бу хатда хеч қандай буйруқ
ёки таълимот йўқ эди. Одатдаги
хатлар каби эмас эди. Афсус! хатда
фақат шулар бор эди:
Ўғилгинам бугун ўзимни жуда ёмон
хис қиляпман, қачон келсанг хам
мени уйғотиб шифохонага олиб
боргин сендан илтимос!