•┈••●◆❁✿-КиТоБи ЗиНдАгИ-✿❁◆●••┈•

АССАЛОМУ АЛАЙКУМ АЗИЗОНИ ДИЛ 💖

ХУДО МЕБИНАД. ☆☆☆☆☆☆ Дар сияҳпардаи торики шаби зулмонӣ, Паси девори фиребу гунаҳи пинҳонӣ. Дар паси пардаи тазвир, паси пардаи макр, Ту мапиндор, ки аз чашм ниҳон мемонӣ. Ҳарчӣ пинҳон бишавӣ, боз Худо мебинад, Ки Худованд туро дар ҳама ҷо мебинад. Дар раҳи ҳастии худ, дар раҳи ихлосу вафо, Агар афтодаву ранҷур бимонӣ аз по. Нозамон тири қазо захм ба ҷонат бизанад, Гар бияфтӣ ба чаҳе, ғарқ шавӣ дар дарё, Дон, ки имони ту уммеди раҳо хоҳад буд, Ки раҳобахши ту дастони Худо хоҳад буд. Бегуноҳе чу туро бурда таҳи дор кунанд, Сад гуноҳи дигаронро ба сарат бор кунанд, Бесабаб бар сари ту ҷабру ҷафоҳо резанд, Гар ҳама ёру рафиқ аз бари ту бигрезанд, Адл болои сарат уқдакушо хоҳад буд, Боз ҳам дасти наҷоти ту Худо хоҳад буд. Рӯзи бемоягиву тангиву сахтӣ, ба шикаст, Охирин риштаи уммед чу ногаҳ бигусаст, Ҳеҷ кас нест, ягон нур натобад ба назар, Дар сари вартаи маргӣ, мадеҳ уммед зи даст, Ки Худованд раҳим асту туро хоҳад дид, Ман аминам, ту амин бош, Худо хоҳад дид. Зада раҳгум шаби торик ба уммеди раҳо, Дар раҳи Ҳақ ба шаби яъс ба лаб зикру дуо, Вирд кун, вирди пушаймонӣ, ту дар пеши Худо Ту Худо гӯ, ки Худо мешунавад аз ҳама ҷо. Дасти Додор туро дар ҳама ҷо хоҳад ёфт, Марди афтода, туро дасти Худо хоҳад ёфт. Ҳарки подоши сазовори худашро бинад, Ҳар ки дар даҳро ҳамон коштаашро чинад. Ришта дар пойи ту бастасту раҳоят бикунад, Лек чун дур равӣ, бозкашад, бозорад. Оқибат адл туро уқдакушо хоҳад буд, Ба сари мову ту эҳсони Худо хоҳад буд. Камол Насрулло

ҚАДРИ МОДАР.... ☆☆☆☆☆ Ду зан ҳангоми нӯшидани қаҳва бо ҳам суҳбат мекарданд. Яке аз онҳо аз модараш шикоят кард: «Модарам ҳамеша занг мезанад ва мунтазам аз ман мехоҳад, ки наздаш равам ва бо ӯ гап занам. Аммо вақте меравам, пас аз чанд дақиқа асабонӣ мешавам. Охир одамони пир як гапро борҳо ва борҳо такрор мекунанд. Росташро бигӯям, ҳамеша банд ҳастам. Кор, дӯстон, сафарҳо…» Ҳамсуҳбаташ ором қаҳваашро об дод ва гуфт: «Ман зиёд бо модарам гап мезанам. Ҳар вақте ғамгин шавам ва танҳоиро ҳис кунам ё вақте ҳаёт бароям вазнин шавад, назди ӯ меравам. Фақат нишастан назди ӯ, ҳоламро хуб мекунад.» Зани аввал бо хиҷолат гуфт: «Воқеан ту беҳтар аз ман ҳастӣ.» Аммо ӯ сарашро такон дод ва ором гуфт: «Не мутаассифона. Ман ба дидори модарам ба қабристон меравам. Ӯ дигар зинда нест. Вақте бо ман зиндагӣ мекард, ман ҳам аз ӯ дурӣ мекардам. Дақиқан мисли ту фикр мекардам. Ту намедонӣ чӣ қадар дилам барои ӯ танг шудааст… чӣ қадар ҳанӯз ба ӯ ниёз дорам.» Ӯ бо лаҳни пур аз дард афзуд: «Агар таҷрибаи ман арзиш дошта бошад, худи ҳамин рӯз ҳама чизро канор гузор ва рав пеши модарат. То вақте зинда аст, қадрашро дон. Кӯшиш кун, ба нуқсонҳои даврони пирии ӯ аҳамият надиҳӣ, меҳрубониҳояшро бубин. Зеро вақте ӯро аз даст диҳӣ, баъд мефаҳмӣ чӣ қадар арзишманд буд. Вақте дигар нест, ҳеҷ чизро наметавонӣ дуруст кунӣ. Ва ин тарз пушаймонӣ ҳеҷ гоҳ аз хотир намеравад. Ман ин ҳисро барои ҳеҷ кас орзу намекунам.» ☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆ Гар биёяд имтиҳоне бар сарат, Дур мегарданд ёрон аз барат, Лек файзи хонаву бому дарат Ҳамчу модар нест ғамхоре дигар, Чун падар ёру мададгоре дигар. Ҳар гаҳе к-аз ту гурезанд одамон, Мегавад сахт ин замин, дур осмон, Хуб мефаҳмӣ, бародар, он замон, Ҳамчу модар нест ғамхоре дигар, Чун падар ёру мададгоре дигар. Зиндагӣ дар коми ту гардида заҳр, Менамояд қатра дар чашми ту баҳр Гар шавад ҳам аҳли олам бо ту қаҳр, Ҳамчу модар нест ғамхоре дигар, Чун падар ёру мададгоре дигар. Мераванд он “дӯстон”-ат дода фанд, Ҳам хиёнат карда ёри дилписанд, Медиҳад бо ин Худо бар ту ду панд: Ҳамчу модар нест ғамхоре дигар, Чун падар ёру мададгоре дигар. Пас ту қадри волидайнатро шинос, Даставвал ту ба онҳо гӯ сипос, Бахт ҳам бар ту ҳамин асту халос, Ҳамчу модар нест ғамхоре дигар, Чун падар ёру мададгоре дигар. ✍️Зикрулло Китобӣ

ПАНДНОМА...📖 ______🌿📖🌿______ ГӮР МЕДОНАД, АЗОБИ ДАР КАФАН ПЕЧИДАРО, ОДАМИ АЗ ХОК БЕРУН ХОКБОЗӢ МЕКУНАД.

ПАНДНОМА.....📖 ______🌿📖🌿______ ФАЗИЛАТҲОИ ИНСОНӢ КУҶО ШУД? НАКӮКОРИВУ НЕКНОМӢ КУҶО ШУД? ФИРЕБУ ҲИЛЛАВУ НАЙРАНГИ БИСЁР, АДОЛАТХОҲИ ВИҶДОНӢ КУҶО ШУД?

ЗИНДАГИНОМА....🌿 ______🌿🌺🌿______ БА ДУНЁ ОМАДЕМ, ДАҲР РОЗӢ БОШАД, ЗАМИНУ ОЛАМИ БАҲР РОЗӢ БОШАД. КИ РӮЗЕ МЕРАВЕМ, СӮИ САМО БОЗ, КИ ХАЛҚИ ДЕҲАВУ ШАҲР РОЗӢ БОШАД.

ҲИКОЯТИ ИБРАТБАХШ....📖 САДОҚАТ ☆☆☆☆☆ Мардеро ғуломе буд Луқмон ном. Луқмон ғуломе буд доно, бовафо, меҳрубон, хайрхоҳ ва хулоса ҳама хубиҳоро дар худ дошт ва аз ин рӯ назди арбоб бисёр азиз буд. Арбобаш ӯро ҳатто бар фарзандонаш муқаддам медошт. Ишқи арбоб ба Луқмон он андоза буд, ки ҷуз он ғизое, ки Луқмон аз он хӯрда буд, намехӯрд. Рӯзе барои арбоби Луқмон харбуза ба армуғон оварда буданд. Фарзандашро гуфт, то Луқмонро фарёд созад. Харбузаро пора кард ва як буридае ба Луқмон дод. Луқмон онро чунон ба ҳавас хӯрд гӯё, ки асал бошад. Арбоб, ки дид Луқмон харбузаро бисёр дӯст дошт, тилими дуввуму севвумро ба ӯ дод, то ба ҳафтдаҳ расид. Танҳо як тилим боқӣ монд. Арбоб хост онро бихӯрад, то бидонад он харбуза чӣ қадар ширин аст, ки Луқмон онро чунин ба иштиҳо мехӯрад, аммо харбуза на танҳо ширин набуд, балки чунон талх буд, ки забони арбоб обила зад ва ҳалқаш сӯхт. Дақиқае гузашт ва ҳоли арбоб беҳтар шуд. Пурсид: — Луқмон! Чӣ гуна ту заҳри талхро чунин бо иштиҳо хӯрдӣ ва хам ба абрӯ наёвардӣ. Магар ту душмани ҷони худ ҳастӣ? Луқмон гуфт: — Ман аз дасти ту шириниҳо чашидаам ва неъматҳо гирифтаам, шарм кардам талхии ин якеро ба рӯят биёварам. Ин носипосӣ аст, ки ҳазор-ҳазор хубӣ бубинам ва ҳангоми як нохушӣ фиғон бароварам. Дар воқеъ, дасти ширинбахши ту талхӣ дар ин харбуза боқӣ нагузошт. Мантиқ: Муҳаббат кимиёест, ки ҳар талхиро ширин мекунад, дардро шифо медиҳад ва мурдаро зинда месозад. Мазмун аз «Маснавии маънавӣ» - и Ҷалолуддини Балхӣ

ГУФТАҲОИ БУЗУРГОН.... ______🌿🌺🌿______ Дидан ҳама касрову надидан - назари мост, Чидан ҳама гулрову начидан - самари мост. Бори ҳама айём кашидан ба сари дӯш, Бори дили худро накашидан - ҳунари мост. То манзили хуршед расидан ба муҳобо, Бар манзили мақсад нарасидан - сафари мост. Нодида, надониста давидан ба сӯйи уфқ, Аз худ қадаме ҳам нараҳидан - зафари мост. Дар ишқ ба сад лоф тапидан зи ғами ёр, Дар хуни дили худ натапидан - асари мост. ✍️Лоиқ_Шералӣ

ҲИКОЯТИ ИБРАТБАХШ МАСЪУЛИЯТ ☆☆☆☆☆☆ Гӯянд, ки дар як деҳа марде ба писараш як гӯсфанд дод ва гуфт: — Ин амонати туст. То вақте калон мешавӣ, нигоҳубинаш намо. Писар аввал шод шуд, вале баъд фаҳмид, ки нигоҳубини гӯсфанд осон нест: бояд ба замин бурда мечаронд, об медод, дар зимистон барояш хошок тайёр мекард. Дигарон бозӣ мекарданд, ӯ бошад, ҳамеша ба ёди гӯсфанд буд. Солҳо гузашт. Аз як гӯсфанд рама пайдо шуд. Писар ҷавонмарди доро гардид. Одамон мепурсиданд: — Чӣ гуна ин ҳама дороӣ ба даст овардӣ? Ӯ ҷавоб медод: — Танҳо як чизро ёд гирифтам: масъулият. Агар ман он рӯз амонатро сабук мешуморидам, имрӯз ин қадар баракат намедоштам. Ҳикмат. Масъулият дар корҳои хурд моро ба боварӣ ва муваффақиятҳои бузург мерасонад.

ПАНДНОМА....📖 ______🌿🌷🌿______ ОН ҶО, КИ СУХАН ЗИ БАЙТИ ПУРМАЪНО АСТ, РАҚСИДАНИ ЛОЛА ДАР ДИЛИ ДАРЁ АСТ. ИЛМ АСТУ АМАЛ РИСОЛАТИ АРҶИ ҲАЁТ, ТО ҲАСТИИ ОДАМӢ ДАР ИН ДУНЁ АСТ!