Chunki bu taqdir 3-qism

Rustam kirib kelgan amakining kupesini izlayotganini tushundi va kayfiyati tushib ketdi. Ha, endi u Zilolani suhbatini ololmaydi. Amaki Rustamni ko‘rdi-da: – Iye kupedosh qalaysan? Xudo xohlasa birga chaqchaqlashiiiiib ketarkanmizda a? – tomog‘iga barmog‘i bilan urib qo‘ydi va Rustamning yelkasiga qoqib qo‘ydi. Rustam: – Assalomu aleykum. Amaki o‘tiraturib: – Voleykum assalom, – sumkasini ochadi va ichidagi narsalarni birma-bir chiqarib stolni to‘ldirib tashladi. Shu bilan bir vaqtda tinmay bidirlab gapirardi: – Men xizmat safariga ketyapman. Hech xavotir olma, kelin oying yarim
muzlatgichni joylab bergan sumkamga. Qorin tashvishi yo‘q, – kuladi. So‘ng shisha chiqarib stolga qo‘ydi. Ikki chetga qarab qo‘yib pichirlab: – Mana jonning rohatiyam bor. Faqat provodniklar bilib qolmasa bo‘ldi. Rustam vaziyatni tushuntirmoqchi bo‘ldi: – Amaki... Amaki uning gapini bo‘lib bidirlashda davom etdi: – Jabbor og‘a deyaver. O‘zi ismim Abdujabbor. Anavi bir turk seriali bo‘lgandiku, shundan beri, – turib yigitning peshanasiga urib qo‘yishni boshlaydi, – Jab-bor o-g’-a bo‘lib ketganman, – sharaqlab kuladi. – Jabbor og‘a, men kupedoshingizmasman. Men adashib chiqib qoldim bu poyezdga. Bir qizni deb, – vaziyatni tushuntirmoqchi bo‘ldi.
Amakining ko‘zlari yashnab ketdi: – Ho-o-o-o lubov-lubovmi? E sen bolachi yoqib qolding menga, – yelkasiga qoqib qo‘ydi. – Men ham kelin oyingga sevib uylanganman. Olti yil uydagilari bilan kurashganman, bermaymiz deb turib olishganda. Keyin poyezdda olib qochganman. Tu–tut tu–tut tu–tut tu–tuuuut qilib, – kuladi. – Yo‘-o‘-o‘-q! Tushunmadingiz. Bir qizni orqasidan chiqgandim, poyezd yurib ketdi. Mening biletim ham yo‘q. Baribir tushib qolaman kelayotgan stansiyada, – dedi Rustam. – Iye, buyog‘i chatoq bo‘libdi-ku. Kurashmay taslim bo‘laverasanmi? Biletdan xavotir olma, – cho‘ntaklarini kavlashga tushdi. – Qayerga solgandim-a? A mana, – ichki cho‘ntagidan bilet
olib uzatdi. – Ma, mening biletimni ol. Rustam olishga ikkilanadi. – Sevgini eshitsam, sevishganlarni ko‘rsam ichimda shu bir olov yoqiladi. Muhabbat, muhabbat, muhabbat – sen eng toza, yuraklarni junbushga keltiruvchi tuyg‘usan. Ol ukam, baxtingga erish, – olishga undadi amaki. Rustam hamon ikkilanardi. Lekin Zilolaga bo‘lgan qiziqishi ustun chiqdi. U nimagadir qizga bog‘lanib borayotgandi. – Sendachi men o‘zimni ko‘ryapman, yoshligimni ko‘ryapman. Ol, – biletni yana uzatdi Jabbor og‘a. – Siz-chi? – Rustam biletni olib so‘radi. – E men Jabbor og‘angdan xavotir olma. Jabbor og‘ang tegirmonga tushsa butun chiqadiganlardan, – narsalarini qaytib sumkasiga joylashni boshladi. – Asosiysi unga erish. Omad. Toki meni eslaganinglarda, – o‘rnidan turib kal boshini silaydi, – Sizlarni birlashtirgan sevgi farishtasi bo‘lib yodingizda qolay. – Rahmat, rahmat, – ular qo‘l berib, so‘ng quchoqlashib xayrlashishdi. Amaki chiqib ketayotganda kupe eshigi ochilib qiz kirib keldi. Hayron. Amaki chiqib ketayotib ikki qo‘lini bosh barmog‘ini ko‘rsatib zo‘r deganday chiqib ketdi. Qiz o‘tirib kim bu deganday boshini qimirlatdi. – Adashib qolibdilar. Oyingizni tinchlantirdingizmi? – so‘radi Rustam. – Ha tinchlantirdim. A siz ham uyingizdagilarni ogohlantirib qo‘ysangiz bo‘lardi. Har holda xavotir olishadi, – taklif bildirdi Zilola. – Ha, to‘g‘ri aytasiz, – Rustam telefonini chiqarib qo‘ng‘iroq qilishni boshladi. – Alo...assalomu alaykum dada...dada men hozir poyezdda edim. Bir joyga ketyapman...yo‘q shunaqa bo‘lib qoldi...Uyga borganimda sizga hammasini tushuntiraman...Mendan xavotir olmang hammasi yaxshi...yo‘q, yo‘q, hammasi yaxshi deyapmanku...xop...xop...xop, dada xayr, – telefonni qo‘ydi. – To‘g‘ri, bu mening ishimmasku, lekin bunaqa vaziyatlarda birinchi onalar tinchlantirilardi, xavotir olmasliklari uchun, – qiziqsinib so‘radi Zilola. – To‘g‘ri. Men ham shunday qilardim, agar onam hayot bo‘lganlarida. Afsuski, ular ikki yil avval kasallik tufayli olamdan o‘tganlar, – xo‘rsindi Rustam. Zilola xijolat bo‘lib: – Meni kechiring, men bilmabman, – uzr so‘radi. – Uzr so‘ramang. Boya telefonda oyingiz bilan qo‘pol gaplashganingizda, shuning uchun chidolmay borib qo‘lingizdan telefonni tortib oldim, – Rustamning gapidan qiz uyalib yerga qaradi, – Menga bir va’da bering. – Qanaqa? – Zilola yigitga qaradi. Rustam Ziloladan ko‘zini uzmay gapirdi: – Oyingizga boshqa unaqa qo‘pol gapirmang, xop? Zilola poyezdning oynasi tarafga qaradi. Poyezd yelib borardi. U oynadan ko‘zini uzmay gapirishni boshladi: – Men bu yil institutga hujjat topshirdim. Pedagogikaga. Imtihongacha uyimga borib kelishni rejalashtirgandim. O‘tgan yili dadam olamdan o‘tgandilar. Shunga oyim odamlarning har xil gap-so‘z qilishlaridan qo‘rqib bunga qarshilik qilyaptilar. Mening o‘qishga kirishim, dadamning eng katta orzulari edi. Men dadamning orzularini amalga oshirmoqchiman. Boya siz ko‘rganingizda shu masalada bahslashayotgandik.
Rustam qizga termulib turardi: – Meni kechiring, men boshqacha tushunibman. – Hammasi joyida, – Zilola Rustamga qaradi va uning tikilib qolganini ko‘rib, uyalib ko‘zini olib qochdi.
Rustamning vokzalda eshitgan telefon suhbatidan keyin paydo bo‘lgan qiz to‘g‘risidagi yomon taassurot bir zumda yo‘qoldi. Shu payt kupening eshigi ochilib provodnik ayol kirib keldi...
Davomi bor...