Ե՞թե մի օր զգաս,որ էլ չկամ ,այս կյանքում,

Որ սիրտս կանգ է առել,ու չի բաբախում,
Ու շիրիմիս,վարդեր գրկած ,այցի դու գաս,
Լաց չլինես,այլ կժպտաս,որ արցունքդ ես չզգամ;
Ու քո բերած,վարդերը ալ,իմ շիրիմս լուռ կգրկեն,
Որ ես զգամ,դու եկել ես,դու՝ եկել ես,
Որ իմ լուռ սիրտս,իմ կարոտս,
Հանգիստ կառնեն,լուռ կքնեն ;
Ու քո բերած վարդերը ալ,հող կդառնան,ու կխառնվեն,
Իմ հողեղեն,սիրող սրտիս,ու կլռեն,
Ու դու գնա,թող շիրիմիս,քո նվիրած վարդերը ալ,
Որ գրկեմ,ու հավետ մնամ ,նրանց հետ ես;
Իսկ դու գնա,տար հուշերդ,ու միշտ ժպտա,
Ու միշտ հիշիր,որ գնաց նա,այս փուչ կյանքից,
Որ քեզ սիրում ,...իսկ դու նրան,
Ժպտում էիր,մի կոկոնած վարդի պես;
ԱՇՈՏ ԱՇՈՒՆՑ: